Ambacht

Extract

Als student ging ik op kamp. Een week lang verbleef ik met een tiental jongeren in een woonzorgcentrum. We spraken met bewoners en organiseerden activiteiten. Zo ontmoette ik Liliane. Ze was wat jonger dan de andere bewoners en had geen nabije familie. Meer dan bij andere bewoners kregen onze gesprekken een zekere diepgang. Ik stak er veel uit op. Ondanks mijn jonge leeftijd betekende ik blijkbaar ook iets voor haar. Enkele weken na het kamp ontving ik een brief van Liliane. Ik schreef terug. We zijn blijven schrijven en ik zocht haar een paar keer per jaar op. Niemand hield me tegen. Toch stelde ik mezelf vragen. Is dit wel oké? Moet ik niet ook de andere bewoners bezoeken? De vraag naar het juiste evenwicht tussen afstand en nabijheid is wellicht zo oud als de zorgverlening zelf. 'Ik zal de bewoners missen als mijn stage voorbij is', hoor ik vaak uit de mond van cursisten. Of: 'Ik zal zeker af en toe nog eens binnenlopen'. Verrassend, want gaat het bij hulpverlening niet om een relatie die per definitie stopt bij het beëindigen van de professionele rol? Blijkbaar stappen we als hulpverlener ook soms (of onvermijdelijk altijd?) als persoon in de relatie. …