NINA, INMIDELS 23 JAR

Extract

Toen ik een jaar of dertien was, ben ik naar de counselor van school gestuurd. Ik weet niet meer precies hoe dat gegaan is. Vrienden op school vonden dat ik echt hulp moest zoeken en mijn afdelingsleider ook. Het klopt wel dat ik toen in de war was. Ik was echt ongelukkig. Maar uit mezelf heb ik geen hulp gevraagd. Dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Ik ging naar een hulpverlener omdat anderen vonden dat ik moest gaan. Ik ben altijd gestuurd. Misschien dat ik daarom nooit veel heb gehad aan therapie. Ik wilde diep van binnen eigenlijk wel hulp, maar ook weer niet. Ik wilde zo’n hulpverlener uittesten. Kijken of ze me zou snappen, of ze me door zou hebben. Dat deed ik met liegen en draaien. Ik zei dingen die niet waar waren, of ging heel snel over op een ander onderwerp. Ik wou wel dat ze daar iets van zeiden. Ik hoopte vaak dat een hulpverlener zou zeggen dat ik onzin zat te kletsen of dat er iemand eens goed door zou vragen wat ik precies bedoelde. Maar jullie hulpverleners zijn altijd zo aardig en begripvol. Niemand vroeg door of riep: ‘Wat draai jij nou om de hete brij heen.’ …