Zeg sorry!

Extract

Zodra kinderen bij elkaar iets doen waarbij er tranen vloeien, bloed stroomt óf iemand op de vlucht is geslagen, grijpen we in. We doen dan ons best om de schade te beperken en we maken er ook vaak meteen een leermomentje van. We willen immers dat kinderen zich in elkaar leren te verplaatsen ofwel - even in onze pedagogentaal - dat ze een zogenaamde Theory of Mind ontwikkelen. Dat moeten we samen met ze reguleren. Dus we roepen het slachtoffer en de dader bij elkaar en we gaan een gesprekje met ze aan. Niet zelden eindigt zo'n gesprekje met de opdracht: ‘Zeg sorry…', of woorden van gelijke strekking. Maar in hoeverre - en wanneer - moeten wij zelf als volwassenen eigenlijk sorry zeggen? Moeten we dat überhaupt wel? Volwassenen staan hiërarchisch immers boven kinderen (als je hiervan schrikt moeten we het daar misschien ook nog een keer over hebben…), maar hoe vertaalt zich dat dan in het geval van het ‘sorry zeggen'?

…