Wikken en wegen

Extract

Een paar weken geleden ontmoette ik Willemijn. Het klikte direct tussen ons. Willemijn is weduwe, woont midden in het centrum van het pittoreske Valkenburg aan de Geul en heeft de ziekte van Alzheimer. Ze had toegezegd om op een bijeenkomst voor zorgmedewerkers te vertellen over de gevolgen van de dementie op haar leven en ik kwam dat gesprek met Willemijn en haar dochter voorbereiden. Nog voor we goed en wel aan de koffie zaten, waren we al druk in gesprek over het leven. We concludeerden dat we beiden niet van zeurende mensen houden en dat positief in het leven staan veel minder energie kost en nog leuker is voor je omgeving ook! Willemijn wil van het leven blijven genieten. Ze heeft een goede band met haar kinderen en gelukkig een groot sociaal netwerk. Daar onderhoudt ze dagelijks contact mee, maar: 'Als ik zo'n zeur aan de lijn heb dan houd ik het kort, hoor!'. Aan de dag beginnen valt Willemijn zwaar. De dementie ligt als een enorme berg voor haar, die ze elke dag weer over moet. Als ze eenmaal ontbeten heeft dan valt het leven toch weer mee. Over de toekomst maakt ze zich wel zorgen. Ze wil haar waardigheid en onafhankelijkheid behouden. Euthanasie is voor haar dan ook een reële optie. 'Weet je', vertrouwde ze me toe, 'ik heb een vriend die apotheker is geweest. Hij heeft gezegd dat hij me wel aan de juiste middelen kan helpen. Maar wanneer doe je dat dan, hè? Niet te vroeg, maar vooral ook niet te laat'. Ik vroeg haar dochter wat zij van de wens van Willemijn vindt. 'Als dat is wat mijn moeder wil, dan gun ik haar dat', was haar reactie. …