Weerloos en verdwaald

Onlangs brokkelde de toch al wankele gezondheid van mijn moeder verder af en moest zij met spoed worden opgenomen in het ziekenhuis. Dat was al erg genoeg omdat het om mijn moeder ging en zij er slecht aan toe was. Maar wat de tranen in mijn ogen deed opwellen, was hoe schrijnend weerloos zij daar in haar vergeetachtigheid was, haar herhaalde vraag: ‘Waarom lig ik hier?’ Opgenomen zijn in een ziekenhuis en niet weten waarom, je niet kunnen verdedigen tegen een systeem dat dagelijks alle details registreert maar de grote lijnen lijkt te vergeten, ja dat is om te huilen. Mijn moeder at 's ochtends braaf de aangeboden boterhammen op die ze niet had mogen krijgen omdat ze die middag zou worden geopereerd, men legde haar op een verkeerde matras, niet beseffend dat dit doorligwonden zou geven, prikte haar suiker niet terwijl dat tweemaal daags moest gebeuren… Als ik op bezoek was, registreerde mijn professionele blik de andere patiënten die verdwaald en weerloos in het ziekenhuis lagen. De mevrouw die verdwaasd uit haar ogen kijkend een trui breide van alle slangen en kabels die uit haar lijf kwamen en regelmatig van deze bezigheid teruggefloten werd door de nijvere verpleegsters. De mevrouw naast haar die zonder iets te zeggen in een pijnlijke houding tussen de hekken gezakt was (ze liet me meteen een kopje thee halen toen ik haar weer rechtop gezet had, onder de toevoeging: ‘En geen water erbij gooien, hè jongen,’ ik heb het wel gedaan, een verbrande mond is erger). De mevrouw die de hele dag onverstaanbaar brabbelde en in huilen uitbarstte als haar familie kwam en ging. En de mevrouw die dag in dag uit om de zuster riep, zij allen zijn weerloos in het systeem van het algemeen ziekenhuis