Skip to main content
Mijn bibliotheek
Shop
Nieuws Boeken Tijdschriften Toetsvragen Web-tv Video Audio
Tips voor Mijn BSL
Inloggen
Top
Gepubliceerd in:
hoofdstuk lezen eerste hoofdstuk lezen

2020 | OriginalPaper | Hoofdstuk

2. Wat is klinisch redeneren?

Auteurs : Lia van Straalen, Mariël Kanne

Gepubliceerd in: Klinisch redeneren voor verpleegkundigen

Uitgeverij: Bohn Stafleu van Loghum

Log in om toegang te krijgen
share
DELEN

Deel dit onderdeel of sectie (kopieer de link)

  • Optie A:
    Klik op de rechtermuisknop op de link en selecteer de optie “linkadres kopiëren”
  • Optie B:
    Deel de link per e-mail
    Link delen
publish
Publiceer nu

Samenvatting

Klinisch redeneren is de basiscompetentie van iedere verpleegkundige. Je kunt door klinisch redeneren bepalen welke zorg een patiënt nodig heeft en waarom, en daardoor beroepsverantwoordelijkheid dragen. Je richt je vaak op het voorkomen of verergeren van problemen. Klinisch redeneren is een proces (het redeneerproces) en een product (het besluit). Voor klinisch redeneren is kennis, cognitie en metacognitie nodig, met daarnaast veel klinische ervaring, voldoende basiskennis en goed ontwikkelde reflectieve vermogens (metacognitie). Uitgroeien tot een expert duurt vijf tot zeven jaar. Een expert herken je aan de efficiency en adequaatheid waarmee deze zowel problemen als passende interventies herkent. Je kunt door klinisch redeneren beredeneerd afwijken van een protocol of richtlijn, zodat patiëntgerichte zorg mogelijk wordt. Om het klinisch redeneerproces te ondersteunen zijn verschillende hulpmiddelen beschikbaar. Het gebruik van deze hulpmiddelen vergt goede training zodat zij hun functie op de juiste manier waarmaken als hulpmiddel en geen invuloefening worden.
vorige hoofdstuk De verpleegkundige van de toekomst
volgende hoofdstuk Gegevens verzamelen en probleemstelling
Voetnoten
1
Met een verpleegsituatie of zorgsituatie wordt het geheel van omstandigheden aangeduid, waarin het verplegend en verzorgend personeel zorg verleent aan een individu, groep of populatie (Kerstens 2015, pag. 10).
 
2
Een LOTUS-patiënt is een acteur die een patiënt zo goed mogelijk naspeelt. De term LOTUS is een acroniem voor Landelijke Opleiding tot Uitbeelding van Slachtoffers. Deze vorm van opleiden is oorspronkelijk opgezet door het Rode Kruis met als doel zo realistisch mogelijk een slachtoffer van een ongeval of ziektebeeld uit te beelden.
 
3
In het Engelse woord responsibility komt nog duidelijker tot uiting dat het gaat om het vermogen om antwoord te geven.
 
4
Ook de term competentie is in ons land de afgelopen jaren meer en meer in zwang gekomen. Maar omdat aan dat woord vooral een (m.i. vaak onterechte) eenzijdige instrumentele gerichtheid kleeft, kies ik hier liever voor het woord deskundigheid.
 
Literatuur
Bakker, M., & Van Heycop ten Ham, C. (2010). Proactive nursing; Klinisch redeneren in zes stappen. Den Haag: Boom Lemma uitgevers.
Bauduin, D., & Kanne, M. (2009). Tijd voor reflectie. Praktische ethiek in psychiatrie en rehabilitatie. Amsterdam: SWP.
Boaro, N., Fancott, C., Baker, R., Velji, K., & Andreoli, A. (2010). Using SBAR to improve communication in interprofessional rehabilitation teams … Situation-Background-Assessment-Recommendation. Journal of Interprofessional Care, 24(1), 111–114.CrossRef
Brockmöller, A., Sanders, G., & Weggeman, M. (2011). In goed gezelschap: De sleutel tot succesvolle meester-gezelrelaties. Assen: Koninklijke Van Gorcum.
Burgers, S. (2015). Logisch & kritisch denken. Bussum: Coutinho.
Cahill & Fonteyn in Higgs J. (Eds.). (2008). Clinical reasoning in the health professions (3rd ed.). Oxford: Elsevier Butterworth-Heinemann.
Cornell, P., Townsend Gervis, M., Yates, L., & Vardaman, J. M. (2014). Impact of SBAR on nurse shift reports and staff rounding. Medsurg Nursing, 23(5), 334–342.PubMed
De Bree, M., & Veening, E. (2012). Handleiding moreel beraad. Praktische gids voor zorgprofessionals. Assen: Koninklijke Van Gorcum.
De Graeff, A. (2006). Palliatieve zorg: Richtlijnen voor de praktijk. Utrecht: Vereniging van Integrale Kankercentra (VIKC).
Donohue-Porter, P., Forbes, M. O., & White, J. H. (2011). Nursing theory in curricula today: Challenges for faculty at all levels of education. International Journal of Nursing Education Scholarship, 8(1), 1–18.CrossRef
Gaberson, K. (2010). Clinical teaching strategies in nursing (3rd ed.). New York: Springer Publishing Company.
Gordon, M., Seunke, W., & De Hullu, M. (2007). Verpleegkundige diagnostiek: Proces en toepassing (1e druk, 8e oplage editie). Maarssen: Elsevier gezondheidszorg.
Gracia, D. (2003). Ethical case deliberation and decision making. Medicine, Health Care and Philosophy, 6(3), 227–233.CrossRef
Groen, M. (2008). Effectief handelen door reflectie: Bekwamer worden als professional (1e druk). Groningen: Wolters-Noordhoff.
Grundmeijer, H. G. L. M., & Rutten, G. E. H. M. (2014). Het geneeskundig proces: Klinisch redeneren van klacht naar therapie (5e druk). Amsterdam: Reed Business Education.
Guarinoni, M. G., Motta, P. C., Petrucci, C., & Lancia, L. (2014). Complexity of care: A concept analysis. Annali di Igiene, 26(3), 226–236.PubMed
Guarinoni, M., Petrucci, C., Lancia, L., & Motta, P. C. (2015). The concept of care complexity: A qualitative study. Journal of Public Health Research, 4(3), 190–196.CrossRef
Higgs, J., et al. (Eds.). (2019). Clinical reasoning in the health professions (4th ed.). Edinburgh, London, New York, Oxford Philadelphia, St. Louis, Sydney: Elsevier.
Jansen, M. G. M. J. (2005). Presentie & prestatie: Sleutelbegrippen in een verpleegethiek. s.n.: S.l.
Karssing, E. D. (2000). Morele competentie in organisaties. Assen: Van Gorcum.
Kerstens, J. A. M. (2015). Theoretisch kader voor de verpleegkundige beroepsuitoefening. Houten: Bohn Stafleu van Loghum, Springer Media.
Lambregts, J., Grotendorst, A., & Van Merwijk, C. (2012). Leren van de toekomst: Verpleegkundigen & verzorgenden 2020. Houten: Bohn Stafleu van Loghum.
Lancaster, R. J., Westphal, J., & Jambunathan, J. (2015). Using SBAR to promote clinical judgment in undergraduate nursing students. Journal of Nursing Education, 54, S31–S34.CrossRef
MacQuiston, C. M., & Webb, A. A. (1995). Foundations of nursing theory: Contributions of 12 key theorists. Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
Niezink, L. W. (2017). Kritisch zoeken, denken en evalueren. Informatievaardigheden als 21st century skill. Groningen/Houten: Noordhoff Uitgevers.
Paans, W. (2011). Denkwerker in de zorg: Methoden om tot een doordacht verpleegkundig oordeel te komen. Den Haag: Boom Lemma uitgevers.
Scheffer, B. K., & Rubenfeld, M. G. (2000). A consensus statement on critical thinking in nursing. Journal of Nursing Education, 39(8), 352–359.CrossRef
Ter Berg, T. (2009). Kritisch denken: Redeneren en betogen met rationale (1e druk). Amsterdam: Pearson Education Benelux.
Tronto, J. (2013). Caring democracy. Markets, equality, and justice. New York: New York University Press.
Van Dartel, H., & Molewijk, B. (Red.). (2014). In gesprek blijven over goede zorg. Overlegmethoden voor ethiek in de praktijk. Amsterdam: Boom.
Van Nistelrooy, I. (2013). Basisboek zorgethiek: Over menslievende zorg, moreel beraad en de motivatie van verpleegkundigen (4e druk). Heeswijk: Berne Media.
Vorstenbosch, J. (2005). Zorg: Een filosofische analyse. Amsterdam: Nieuwezijds.
Weydt, A. P. (2009). Defining, analyzing, and quantifying work complexity. Creative Nursing, 15(1), 7–13.CrossRef
Woerkom, M. V., & Poell, R. F. (2010). Workplace learning: Concepts, measurement, and application. New York: Taylor Francis/Routledge.CrossRef
Metagegevens
Titel
Wat is klinisch redeneren?
Auteurs
Lia van Straalen
Mariël Kanne
Copyright
2020
Uitgeverij
Bohn Stafleu van Loghum
Boek
Klinisch redeneren voor verpleegkundigen

Print ISBN: 978-90-368-2436-1

Elektronisch ISBN: 978-90-368-2437-8

Copyright: 2020

DOI
https://doi.org/10.1007/978-90-368-2437-8_2