Samenvatting
Dissociatie kenmerkt zich door een ontkoppeling of onderbreking van functies zoals bewustzijn, geheugen, zelfbeleving, maar ook zintuigelijke waarneming, beweging en lichaamsbeleving. Dissociatie wordt gezien als een reactie op een dreiging waaruit men niet kan ontsnappen, in het vijfde of zesde stadium van de verdedigingscasade. Niet iedereen dissocieert in reactie op een trauma. De gevoeligheid om te dissociëren hangt onder meer af van aanleg en de ervaringen tijdens de ontwikkeling. Naarmate iemand opgroeit in een onveilige omgeving en meer trauma’s heeft meegemaakt, neemt de kans op gevoeligheid voor dissociatie toe. Dissociatie omvat onder meer het vergeten van delen van een ervaring of tijd kwijtraken, je buiten jezelf of de wereld voelen staan, jezelf beleven als gefragmenteerd, of een deel van je lichaam niet meer voelen. In andere culturen kan men dissociatie opvatten als een trance of toeschrijven aan bezetenheid door geesten. Dissociatie kan optreden tijdens een traumatische ervaring, maar ook daarna. Als iemand gevoelig is voor dissociatie kunnen zich tijdens een traumabehandeling ook dissociatieve reacties voordoen en het is daarom belangrijk om ze te herkennen en te behandelen.