Gepubliceerd in:
05-07-2018 | Onderzoeksartikel
Vrouwenopvang in Zuid-Limburg: ook de kinderen in beeld
Een observationeel onderzoek naar hun lichamelijke en psychische gezondheid
Gepubliceerd in: JGZ Tijdschrift voor jeugdgezondheidszorg | Uitgave 4/2018
Log in om toegang te krijgenSamenvatting
Inleiding. Kinderen die in een vrouwenopvang wonen, komen uit kwetsbare gezinnen en zijn vaak getuige geweest van huiselijk geweld. Zij lopen hierdoor meer risico op problemen in hun ontwikkeling en wat betreft hun lichamelijke en psychische gezondheid. Het doel van dit onderzoek is om systematisch reeds bekende lichamelijke en psychische problemen te inventariseren, onbekende problemen te signaleren en voor beiden een aanpak te realiseren. Daarnaast worden structurele afspraken gemaakt met de jeugdgezondheidszorg (JGZ) en andere betrokken professionals om continuïteit van zorg te initiëren voor deze kinderen.
Methoden. Alle kinderen tot 18 jaar, die in de periode van september 2015 tot maart 2016 zijn binnengekomen bij de vrouwenopvang van XONAR in Maastricht, zijn systematisch in kaart gebracht middels een gestandaardiseerde anamnese en lichamelijk onderzoek, inclusief top-teenonderzoek. Dit gebeurde steeds door eenzelfde kinderarts en kinderverpleegkundige. De vragenlijst werd ontwikkeld door het onderzoeksteam in samenwerking met de JGZ. Naar aanleiding van de bevindingen werd er contact opgenomen met de JGZ en daarnaast met andere betrokken hulpverleners voor afstemming en continuïteit van (preventieve) zorg.
Resultaten. In totaal zijn 25 kinderen onderzocht. Bij 76% was sprake van zorgen, een hulpvraag of bleken er gezondheidsproblemen te zijn waarvoor een medisch advies, medicatie, follow-up binnen de vrouwenopvang of de JGZ, of verwijzing naar elders nodig was. In 44% van de kinderen ging het om onbekende lichamelijke problemen en bij 33% was sprake van psychische of gedragsproblemen waarvoor nog geen hulp was opgestart. Na beëindiging van het traject binnen XONAR werd in alle gevallen continuïteit van zorg geïnitieerd middels een overdracht naar alle betrokken hulpverleners (binnen en buiten de vrouwenopvang) en behandelend artsen.
Conclusie. Het systematisch afnemen van een uitgebreide anamnese en het doen van lichamelijk onderzoek bij kinderen die wonen binnen de vrouwenopvang leidt tot het signaleren en aanpakken van (verwaarloosde) problemen en beter coördineren van de zorg, ook na ontslag uit de vrouwenopvang. Intensieve samenwerking met de JGZ is hierbij essentieel.