Trial and error

Extract

Collega Zylicz levert een interessante bijdrage door het beschrijven van een casus waarmee wij in de nabije toekomst wellicht vaker te maken krijgen. Zijn boodschap: “Het is dus niet de vraag wel of niet communiceren, maar hoe” kan ik volledig onderschrijven. De beschrijving van de casus roept nog wel enige vragen op. Hoe hard was de diagnose ‘prostaatcarcinoom’, alleen op basis van lichamelijk onderzoek en een verhoogdepsa -waarde? Was daarnaast enig aanvullend onderzoek niet gerechtvaardigd om op de verdere ontwikkelingen te kunnen anticiperen? Verder kan men zich afvragen wat de uroloog verteld heeft aan de familie, ook hij heeft hierin een rol. In de marge van de casus worden nog enkele opmerkingen gemaakt die vragen oproepen. Allereerst de noodzaak een colostoma aan te leggen. Het wordt uit de beschrijving niet duidelijk of dit echt de enige mogelijkheid is. Waren bijvoorbeeld al voldoende laxeermiddelen of clysma’s gegeven? De rol van buprenorphine wordt naar mijn mening in deze casus te zwaar aangezet. Weliswaar is het een mogelijk te weinig toegepast middel in het ‘palliatieve palet’, aangezien het in de ons omringende landen veel vaker wordt toegepast dan in ons land. Ondanks dat bestaat voor de claims in deze casus geen wetenschappelijk bewijs; deze zijn dan ook speculatief. Doordat een veel lagere equipotente dosering is gebruikt dan met fentanyl, is een directe vergelijking bovendien moeilijk en kan het optreden van minder bijwerkingen ook aan andere factoren worden toegeschreven. Het vinden van het juiste opioïd in de juiste dosering bij de behandeling van (kanker)pijn blijft vooralsnog een kwestie van trial en error. …