Terugkijken en vooruitzien

In Nederland begon supervisie zich in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw langs drie lijnen te ontwikkelen, nadat kennis genomen was van supervisiepraktijken in de Verenigde Staten. In de psychiatrische (psychoanalyse) en de psychosociale hulpverlening (social casework) evenals in het pastoraat ontstonden tussen 1920 en 1940 vormen van begeleiding bij beroepsmatig functioneren van helpers/begeleiders, die met recht als voorlopers van supervisie gelden. In ons land verliep de ontwikkeling en professionalisering van supervisie lang gescheiden in de beroepskaders psychiatrie, pastoraat en psychosociale of agogische hulpverlening. Vanaf de jaren zeventig zochten ‘pastorale’ en ‘agogische’ supervisoren meer contact met elkaar. Zij debatteerden aanvankelijk vooral via de vakliteratuur. Rond 2000 ontstond toenadering tussen de organisaties op dit terrein: de Raad voor Klinische Pastorale Vorming en Pastorale Supervisie (KPV & PS) en de Landelijke Vereniging voor Supervisie en andere Begeleidingsvormen (LVSB). Dit heeft geleid tot wederzijdse erkenning van en afstemming op elkaar van beider opleiding tot supervisor en de registratie van supervisoren en hun opleiders. Volgende stap is nu andere supervisoren nader kennis te laten maken met de pastorale collega's. Hierbij beoogt dit boek, waarin een aantal pastoraal supervisoren zich present stelt met hun ervaringen in de supervisiepraktijk en hun denken daarover, van dienst te zijn.