Gisteren ontving ik mijn patiënt die ik de vorige keer heel voorzichtig had behandeld. Voorzichtig, want ze had er een hard hoofd in dat een bezoek bij de mondhygiënist ook prettig kan zijn. Ze had al lange tijd tegen de behandeling aanlopen hikken. Ze was heel opgelucht toen de initiële behandeling geen hard geruk en getrek was geweest. Vandaag bracht ze foto’s mee van de tandarts.
Eerst was ik nog in een juichstemming, want wat is het fijn als de tandarts het dossier met je wil delen. Ze had ook een boodschap van hem: “Je moet de achterste kiezen schoonmaken, want daar zit tandsteen!” Oei…het zal toch niet waar zijn?
Vlug keek ik op de foto en jawel…daar zag ik 2 wolkjes geplakt aan de 37 en de 36. De foto’s waren twee weken geleden gemaakt en ik had mevrouw 3 maanden geleden behandeld. Ik voelde mijn hart te keer ga, het bloed naar mijn hoofd stromen en het leek alsof ik 10 cm gekrompen was. Onwillekeurig ging mijn hand naar mijn mond.
Mevrouw keek mij nog steeds vrolijk aan en babbelde over het mooie weer. “He? Euh..ja, prachtig weer.”, hoorde ik mezelf zeggen. Mevrouw was al gewillig gaan zitten en er kwam maar geen actie in mijn lijf en ik bleef verbluft naar de foto’s staren. “Nou, mijn gezondheid is nog hetzelfde hoor en het is me de vorige keer prima bevallen. Mijn tandvlees voelt goed en ik ben heel benieuwd wat jij ervan vindt!” Op de automatische piloot bracht ik de stoel naar achteren en begon ik maar te meten.
Ondertussen spookte het door mijn hoofd van “zie je wel..ik ben een slechte mondhygiënist…ik kan er niks van…” en van “bij hoeveel patiënten heb ik tandsteen laten zitten? Had het resultaat veel beter kunnen zijn?”. Uit de status bleek dat er wel wat vooruitgang in zat maar niet het resultaat wat ik had gewild.
Mevrouw bleek een iets te kleine rager te gebruiken maar daar zat het hem niet in. Tijdens de nazorg kwam ik er inderdaad achter dat het gewoon niet schoon was onder het tandvlees. Ik gaf ‘m van jetje en scalede er op los. Zo! Dat had ik even mooi gedaan, nu was er vast geen splintertje tandsteen meer te vinden. Ik was zowaar weer een beetje trots op mezelf.
De stoel ging weer overeind en ik keek mevrouw blij aan. Ze keek terug, maar keek verward en hield een hand tegen haar wang. En op dat moment besefte ik me weer waarom ik zo voorzichtig was geweest… Mevrouw zei me dat ze nog wel zou bellen voor een nieuwe afspraak. Ik vrees dat ze niet meer zal bellen…