Mensen helpen, dat is wat ik wilde. Ik vraag me af of ik dat eigenlijk wel goed genoeg doe. Want hoe graag ik aan de voorkant van de zorg zou willen staan, ik besef me dat ik steeds meer achteraan kwam te staan. Waarom heb ik het zover laten komen? Ik zal beter voor mijn vak op moeten komen.
Springer PicScout
Eigenlijk heb ik het zelf laten gebeuren. Ik weet hoe belangrijk echte preventie is. Met echte preventie bedoel ik met problemen oplossen voordat ze tevoorschijn komen. Herkennen van patronen die wijzen op risico en direct indammen. Klinkt een beetje onvriendelijk, maar juist met veel vriendelijkheid en geduld lukt dit.
Bij patiënten kan ik dit buitengewoon goed, al zeg ik het zelf. Ik was alleen een ding vergeten. Ik ben vergeten mijn vak uit te leggen aan mijn werkgevers, verwijzers en opdrachtgevers. Vergeten te vertellen wat ik echt belangrijk vind, wat mijn drijfveer is.
Vlak na mijn afstuderen stond vrijwel meteen mijn agenda vol met een bepaalde categorie patiënten met daarbij het behandeladvies. Ik ploegde mij door die patiënten heen die nog nooit naar de mondhygiënist waren geweest, laat staan hier ooit van gehoord hadden. Het duurde even voordat ik door had dat als ik alleen maar het gegeven behandeladvies (wat veelal simpel weg ‘tandsteen verwijderen’ was) opvolgde er niet kwam. Ik gaf mensen niet de beste zorg die ik kon geven.
Voortaan trok ik mijn eigen plan, zette mijn eigen behandelplannen op samen met de patiënt. Hetgeen ik afstemde met de tandarts.
Ik ging de tijd nemen om eens echt te luisteren naar de wensen van de patiënt. Hun klachten, verwachtingen, vragen en opmerkingen. Dat luisteren kon alleen maar als ik hen de sturing gaf naar wat ik eigenlijk wilde horen; hun echte verhaal, de mens achter de tanden. Wat ik veelal aantrof was boosheid en onbegrip. Waarom werden ze pas echt geholpen als het tien voor twaalf was?
Goede vraag…Was ik de studie Mondhygiëne niet gaan doen omdat ik deze problemen juist voor wilde zijn? Was ik niet Mondhygiëne gaan studeren om mensen te helpen bij wat zij belangrijk vinden en bij het maken van keuzes? Vond ik het niet geweldig om kinderen en ouders enthousiast te maken voor iets wat een goede gewoonte voor het leven zou zijn? Het oplossen van een reuze paro probleem was natuurlijk een uitdaging, maar gaf het mij de voldoening die ik zocht?
Tandartsen, ik ging bijna vragen om mij de ruimte te geven om te doen waar ik goed in ben. Maar nee, ik zal zelf beter uit moeten leggen wat ik wil en kan, geen afwachtende houding aannemen. Doen wat ik het beste kan. Dat betekent tertiaire en secundaire preventie uitvoeren zonder daarbij primaire preventie ondergeschikt te maken. Niet meer dweilen met de kraan open. Vooraan de zorg is waar mijn plek is.
Gerelateerde informatie