Abstract
Reeds eerder werd gesteld dat het ‘reflexmodel’ te simpel is om de enorme rijkdom van het menselijk bewegen te kunnen verklaren. Wanneer men de motoriek van een pianist of van een spelend kind observeert, dan is duidelijk dat hier veel meer aan de hand is dan het domweg verwerken van prikkels tot reacties. Wanneer we inzicht willen krijgen in doelgerichtheid, doelmatigheid en flexibiliteit van de menselijke motoriek, dan zullen we het reflexmodel minstens moeten modificeren, en eventueel zelfs geheel verlaten. Omdat we nog zo weinig van het zenuwstelsel begrijpen, zullen we onze toevlucht moeten nemen tot sterk vereenvoudigde modellen of concepten. Geen van deze modellen is waar of onwaar! Ieder model heeft zijn sterke en zwakke kanten.