Extract
Arbeidsongeschiktheid gaat over een vorm van gedrag, namelijk ‘kunnen verdienen’. Fenomenen als pijn, moeheid, aanpassingsvermogen en motivatie spelen een belangrijke rol. Daaraan valt vooralsnog niet zo veel te meten. We zijn naar binnen gericht en doen te weinig moeite de buitenwereld uitleg te geven. In plaats daarvan werken we met een lijstje en een geautomatiseerd systeem dat de illusie van meting en objectiviteit daar juist versterkt. Sterker nog, een deel van ons gelooft er zelfs in. Zo ‘schatten’ we de mate van arbeidsongeschiktheid in decimalen achter de komma, een interessante contradictie. Intussen is een monster ontstaan dat steeds meer energie en papier vreet. Schipper waardeert de juridische haarkloverij rond het systeem als teken van maatschappelijk draagvlak, een twijfelachtige interpretatie. Wie zijn professionele neus ook eens buiten de deuren van UWV steekt, merkt dat het systeem onbegrijpelijke technocratie en vervreemding uitstraalt. Schipper gaat eraan voorbij dat de overzichtelijke versimpeling tot een lijstje gevolgd door geautomatiseerde functieduiding de professionaliteit van verzekeringsartsen uitholt – en meer nog die van arbeidsdeskundigen. De claimbeoordeling heeft veel kenmerken van een boekhoudkundig kunstje gekregen. …
