Psychotherapiesupervisie als dialectisch proces

Psychotherapiesupervisie is een didactische methode gericht op de persoonlijke ontwikkeling van de supervisant in diens beroepsrol. Het gaat om ervaringsleren, waarbij de praktijkervaringen van de supervisant het uitgangspunt zijn en de supervisor een coachende rol heeft. Het belangrijkste kwaliteitsaspect van supervisie is de bijdrage die deze levert aan de kwaliteit van de behandelingen die door de supervisant worden uitgevoerd. De supervisor heeft de moeilijke taak hierover een oordeel uit te spreken. Het spanningsveld tussen steunen en beoordelen is binnen de hulpverlenende beroepen dusdanig delicaat, dat er slechts aarzelend over gesproken wordt in de supervisieliteratuur. In wezen gaat het om een dialectisch proces, waarbij valideren en confronteren hand in hand gaan. Een uitgewerkte ethiek van de begeleidingsrelatie en klachtenregelingen worden node gemist. Hierin ligt nog een grote uitdaging voor de kwaliteitsverbetering van onze opleidingen. Dit artikel biedt een overzicht van de aspecten die een rol spelen bij opleidingssupervisie. Besproken wordt onderzoek over het effect op behandelingen en op de ontwikkeling van de supervisanten. Daarnaast wordt het belang van een coherente onderwijskundige theorie benadrukt.