Pas eind jaren twintig van de vorige eeuw zag men in dat kinderen geen minivolwassenen zijn en om een andere benadering vragen dan volwassenen met psychische problemen. Duidelijk werd dat je bij het werken met kinderen altijd rekening moet houden met het feit dat een kind in ontwikkeling is en in een afhankelijkheidspositie verkeert. Niet alleen het kind, maar ook zijn gezin (‘systeem’) behoeft daarom onderzoek. De kinder- en jeugdpsychiatrie is intussen een belangrijke bron van informatie voor de volwassenenpsychiatrie, doordat er steeds meer bekend is over hoe volwassen ziektebeelden zich al in de jeugd aandienen. Omdat een belangrijk deel van de problematiek zich voortzet tijdens de volwassenheid, is de insteek anno nu vooral gericht op acceptatie van en het leven met een psychiatrische stoornis, om ernstige belemmering van het functioneren van kind en gezin te voorkomen.
