De duur, inhoud en het niveau van de opleiding tot podotherapeut verschilt wereldwijd per land, net zoals de bekwaam- en bevoegdheden. Diverse podotherapieopleidingen hebben nu in aansluiting op de ontwikkelingen binnen de zorg een voorstel voor een nieuw conceptueel raamwerk voor de podotherapie geschetst. geschetst.
In een kleine minderheid van landen over de hele wereld is podotherapie een erkend beroep. Er zijn aanzienlijke verschillen tussen deze landen als het gaat om de curricula, de duur van de opleiding en de wetgeving die het beroep reguleert. De groei van op onderzoek gebaseerde evidence-based praktijk, en het opkomende digitale landschap van de zorgpraktijk, doen zich voor naast trends in ziekte en gezondheidsgedrag die een grote invloed hebben op de gezondheid van de voeten. Als zodanig vereist de veranderende complexe rol van de podotherapeut een kritische reflectie op de huidige praktijkkaders en of deze geschikt zijn voor het beoogde doel.
Het op waarden gebaseerde digitale voetzorgkader
Zes auteurs, elk betrokken bij een opleiding tot podotherapeut in Engeland, België, Spanje of Turkije hebben nu een conceptueel kader geschetst dat de hedendaagse opvattingen over gezondheidszorg en verwachtingen van de samenleving weerspiegelt. Het voorgestelde conceptuele raamwerk gebruikt de metafoor van een elektronisch circuit om de enorme en complexe onderlinge verbanden weer te geven tussen factoren die de praktijk en professioneel gedrag beïnvloeden.
Het circuit legt de nadruk op de onderlinge verbondenheid/ interactie van drie clusters: 1) interne factoren, 2) interactiefactoren, 3) externe factoren.
Cluster 1: interne factoren
De podotherapeut is vertegenwoordigd aan de basis van het circuit. en de infographic focust op interne factoren door middel van een persoonsgerichte benadering. Interne factoren zijn onder meer ervaringen uit het verleden, gepercipieerde complexiteit van een zorg- en/ of ondersteuningsvraag en expertise van de podotherapeut. Tijdens hun opleiding ontwikkelen podotherapeuten de vereiste kennis en vaardigheden binnen de grenzen van de nationale wetgeving. Deze worden vaak ingedeeld in competentiekaders die aansluiten bij professionele waarden en gedrag. Terwijl ze leren en zich ontwikkelen, worden student-podotherapeuten aangemoedigd om de principes van evidence-based practice en een persoonsgerichte benadering te omarmen. De term persoonsgerichte benadering wordt hier specifiek gebruikt om podotherapeuten aan te moedigen een patiëntenzorgperspectief aan te nemen dat verder gaat dan de aandoening en afgestemd is op de wensen en behoeften van het individu/ de patiënt. Bovendien moeten leerlingen worden aangemoedigd om kennis te ontwikkelen door vele manieren van weten: emotie, geloof, verbeelding, intuïtie, taal, geheugen, redenen, zintuiglijke waarneming. Door deze benadering aan te moedigen, kunnen leerlingen inzien hoe sociologische, technologische en politieke veranderingen hun toekomstperspectief en klinische praktijk kunnen beïnvloeden.
Cluster 2: interactiefactoren
In he centrale deel van het circuit bepalen interactiefactoren het samenspel tussen de podotherapeut en de persoon. Kritische beoordeling van de huidige podotherapeutische praktijk en gepubliceerd onderzoek laat zien dat de primaire focus altijd de fysieke determinanten van voetgerelateerde klachten is geweest. Deze biofysische benadering kan geschikt zijn voor sommige pathologieën, maar onderzoek suggereert een sterke invloed van psychologische en sociale factoren in veel musculoskeletale aandoeningen die niet-biofysische elementen weerspiegelen. Daarom kan dit een herziening van de huidige pedagogische opvoeding en praktijk rechtvaardigen, met training en onderzoek naar de beoordeling van de geestelijke gezondheid, somatiserende eigenschappen en trends, gezondheidsopvattingen en -gedragingen.
Inde huidige gezondheidszorg zijn multidimensionale interventies en persoonsgerichte zelfzorg de gouden standaard geworden. Daarom is het gepast dat podotherapeuten methoden gebruiken om vast te stellen hoe multidimensionale benaderingen worden toegepast, bijvoorbeeld het gebruik van klinische (rode vlaggen) en psychosociale vlaggen (gele, blauwe en zwarte vlaggen) die de resultaten voor patiënten beïnvloeden.
Cluster 3: externe factoren
Dit raamwerk legt de nadruk op een biopsychosociale benadering, waarbij de behoeften en wensen van individuen worden gerespecteerd en waarde wordt gehecht aan een patiënt als expert in zijn eigen leven en gezondheid. Dit gaat weg van het model van wat door de professional wordt "gedaan", naar de toegevoegde waarde voor de patiënt. Een persoonsgerichte benadering sluit aan bij de overtuiging dat gezondheidszorgstelsels rechtvaardig en duurzaam moeten zijn en hulpbronnen op een transparante manier moeten gebruiken. Er is al een duidelijke verschuiving naar een 'value-based healthcare (VBH)' leveringsmodel, waarbij zorgverleners worden betaald op basis van de gezondheidsresultaten van de patiënt in plaats van de fee-for-a service-benadering, die betaalt voor wat wordt geleverd, ongeacht de uitkomst. Ondanks dat VBH wordt bepleit als een optimaal model voor toekomstige gezondheidszorgstelsels, vormt de solidariteit tussen de professional en de patiënt, die diep geworteld is in dit model, aanzienlijke uitdagingen voor zorgverleners. Deze uitdagingen, samen met kansen en beperkingen binnen de samenleving en beïnvloed door regeringen, onderstrepen verder de behoefte aan een flexibele en innovatieve podotherapeut die de resultaten van patiënten effectief kan opnemen in hun zorgplannen en managementkader.
De digitale component
Het laatste element dat in het conceptuele raamwerk wordt weergegeven, is de ‘digitale component’ die wordt gevisualiseerd door het elektronische circuit. De opkomst van ‘digitale gezondheid’ is een voortschrijdend fenomeen in de samenleving, onafhankelijk van moderne gezondheidszorgstelsels, en is daarom niet langer een optioneel aspect van de zorg die iemand ontvangt. Maatschappelijke verwachtingen in verband met digitale ervaringen vragen dat gezondheidswerkers en patiënten/ cliënten digitale technologieën op flexibele manieren integreren en gebruiken.
De auteurs vragen zich daarom af of een ‘biopsychosociaal-digitale’ benadering van voetgerelateerde problemen en behoeften wel passend is. Digitale vaardigheden en gedragingen moeten, naar hun menig, worden ingebed in alle curricula en dus aan het begin van de reis van professioneel leren, aangezien ze hierna centraal zullen staan in bijna alle aspecten van het professionele leven in de gezondheidszorg.
Vervolg
Om consensus te bereiken over dit voorgestelde raamwerk is het volgens de auteurs noodzakelijk een respectvolle dialoog met elkaar aan te gaan met passie en focus op het verbeteren van de gezondheid van patiënten met voetproblemen en hun behoeften. Dit moet uiteindelijk leiden tot een wereldwijd professioneel kader in actie, waarbij het beroep doelbewust wordt geëvolueerd om aan de veranderende maatschappelijke behoeften te voldoen.
Wilt u het volledige artikel lezen?
Deschamps, K., Brabants, A., Nester, C. et al. A conceptual framework for contemporary professional foot care practice: ''The value based digital foot care framework''. J Foot Ankle Res 14, 22 (2021). https://doi.org/10.1186/s13047-021-00465-9