Palliatieve multiculturele zorg

Extract

Nederlandse artsen en verpleegkundigen willen graag open en eerlijk zijn tegen de patiënt over diens diagnose ‘ongeneeslijk ziek’. En dat kan botsen met andere culturen die dit als té direct en cru ervaren. Dat schrijft NIVELonderzoeker Fuusje de Graaff in haar promotieonderzoekPartners in palliative care? Perspectives of Turkish and Maroccan immigrants and Dutch professionals. Voor zorgverleners die open over de diagnose willen praten, weegt het principe van rechtstreekse informatie zwaarder dan het recht van patiënten om niet alles te willen weten, stelt zij. ‘Bij Nederlandse zorgverleners prevaleert de kwaliteit van leven. Dus bij een medische inschatting dat een patiënt spoedig zal overlijden, denken zorgverleners dat het voorkomen of bestrijden van pijn en ongemak belangrijker is dan het leven te rekken. Turkse en Marokkaanse patiënten en familieleden accepteren dit minder. Zij vinden dat het moment van overlijden in Allahs handen ligt en niet door artsen kan worden bepaald. Daarnaast zijn ze bang dat pijnbestrijding hen suf maakt, terwijl ze helder voor Allah willen verschijnen.’ De Graaff onderzocht hoe de palliatieve zorg aan patiënten met een Turkse en Marokkaanse achtergrond in Nederland gestalte krijgt. Ze keek daarbij naar de communicatie en besluitvorming in de contacten van artsen en verpleegkundigen. Haar advies is om aan patiënten te vragen welke wensen zij hebben en wat ze willen weten en om de zorg goed af te stemmen met andere zorgverleners. ‘De familie heeft vaak hogere verwachtingen van het ziekenhuis dan van de huisarts en doet bij problemen graag een beroep op het ziekenhuis.’ Ook de schakel tussen mantelzorg, thuiszorg en huisarts kan beter. ‘Turkse en Marokkaanse families maken nog weinig gebruik van thuiszorg, terwijl de thuiszorg veel kan betekenen.’ …