Opmerkelijk

Niet lang geleden publiceerde een van de ‘grand old ladies’ van de Engelse zorg voor jeugd, prof. June Thoburn (University of East Anglia), data over het aantal uithuisgeplaatste kinderen in een 14-tal landen, in en buiten Europa (Thoburn, 2008, 2010). Het gaat daarbij om kinderen en adolescenten die om redenen van gedrags- en opvoedingsproblematiek (tijdelijk) in de pleegzorg of residentiële zorg (tezamen: verblijfszorg) zijn geplaatst. Naast gegevens over Australië, Canada, Japan, Nieuw-Zeeland en de Verenigde Staten werden gegevens gerapporteerd over negen Europese landen: Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Ierland, Italië, Noorwegen, Spanje en Zweden. Mede omdat de eerste auteur in dit tijdschrift 18 jaar geleden soortgelijke gegevens rapporteerde over gedeeltelijk dezelfde landen (Knorth & Van den Bergh, 1994) werd onze nieuwsgierigheid extra geprikkeld: Hoe zou de vergelijking uitpakken? Zouden we een ontwikkeling zien, of meer precies, zouden we terugzien dat het aantal geplaatste kinderen is verminderd? Dát immers is het beleid dat in en buiten Europa gevoerd wordt: proberen te voorkomen dat kinderen uit huis (moeten) worden geplaatst en zo veel mogelijk zorg en hulp aanbieden in de situatie waar de problemen zich het meest prominent manifesteren; in en rond het gezin (zie bijv. Statham & Boddy, 2010; Vitulano, Nagler, Adnopoz, & Grigsby, 1990). …