Top

Gepubliceerd in:

2013 | OriginalPaper | Hoofdstuk

36. Praten met kinderen bij (een vermoeden van) kindermishandeling

Auteurs : T.P. Reedijk, M. van Houwelingen, M.M. Visser

Gepubliceerd in: Medisch handboek kindermishandeling

Uitgeverij: Bohn Stafleu van Loghum

Inleiding

Vaak vraagt men zich af of het wel zinvol is om met kinderen te praten bij (een vermoeden van) kindermishandeling. Sommige mensen zijn bang om een onverwerkt trauma opnieuw ter sprake te brengen en het kind overstuur te maken. Anderen vinden de informatie die kinderen geven niet zinvol, omdat kinderen geen objectieve informatie zouden geven, geen onderscheid kunnen maken tussen fantasie en werkelijkheid of niet in staat zijn om een gesprek te voeren. Deze opvattingen leiden tot een bepaalde mate van handelingsverlegenheid bij menig professional. Voor kinderen die mishandeld zijn, is het echter van groot belang dat volwassenen daar met hen over praten. Op deze manier laten volwassenen merken dat ze weten wat er met het kind is gebeurd. Daarnaast is het van belang dat tegen het kind gezegd wordt dat het niet zijn/haar schuld is wat er is gebeurd.

vorige hoofdstuk Gespreksvoering

volgende hoofdstuk Het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling (AMK) van Bureau Jeugdzorg

Lamb ME, Hershkowitz I, Sternberg KJ, Boat B, Everson MD. Investigative interviews of alleged sexual abuse victims with and without anatomical dolls. Child Abuse Negl 1996; 20(12): 1251–1259.PubMedCrossRef

Morgan M. How to interview sexual abuse victims, including the use of anatomical dolls. Thousand Oaks, CA: Sage Publications, Inc; 1995.

Hartwig J, Wilson JC. Factors affecting children’s disclosure of secrets in an investigatory interview. Child Abuse Rev 2002; 11: 77–93.CrossRef

Faller KC. Understanding and assessing child sexual maltreatment (2^e druk). Thousand Oaks, CA: Sage Publishing; 2003.

Walker AG. Handbook on questioning children: a linguistic perspective (2^e druk). Washington, DC: American Bar Association Center on Children and the Law; 1999.

Poole D, Lamb M. Investigative interviews of children: A guide for helping professionals. Washington, DC: American Psychological Association; 1998.CrossRef

Delfos MF. Luister je wel naar mij? Gespreksvoering met kinderen tussen vier en twaalf jaar. Amsterdam: SWP; 2000.

Eisen M, Quas J, Goodman G. Memory and suggestibility in forensic interviewing. Taylor & Francis Group; 2002.

Davies G. Research on children’s testimony: implications for interviewing practice. In: Chollin CR, Howells K (red.), Clinical approaches to sex offenders and their victims. New York: John Wiley & Sons Ltd.; 1991.

10.

Bruck M, Ceci S, Hembrooke H. Reliability and credibility of young children’s reports: From research to policy and practice. In: Bull R (red.), Children and the law: essential readings. Blackwell Publisher; 2001, pp. 87–123.

11.

Geiselman RE, Waywitz KJ, Bornstein GK. Effects of cognitive questioning techniques on children’s recall performance. In: Goodman GS, Bottoms BL (red.), Child victims, child witnesses: understanding and improving testimony. New York: The Guilford Press; 1993.

12.

Wilson JC, Powell MB. A guide to interviewing children: Essential skills for counselors, police, lawyers and social workers. Sydney: Allen & Unwin; 2001.

Titel: Praten met kinderen bij (een vermoeden van) kindermishandeling
Auteurs: T.P. Reedijk
M. van Houwelingen
M.M. Visser
Uitgeverij: Bohn Stafleu van Loghum
Boek: Medisch handboek kindermishandeling
Print ISBN: 978-90-313-9184-4

Elektronisch ISBN: 978-90-313-9185-1

Copyright: 2013
DOI: https://doi.org/10.1007/978-90-313-9185-1_36

Bohn Stafleu van Loghum

Deel dit onderdeel of sectie (kopieer de link)

Inleiding

Log in om toegang te krijgen