Het regent hard en de wind is guur. Hanneke Schouten moet flink doortrappen om met haar fiets vooruit te komen. Ze heeft Jesse achterop, ze heeft hem net na haar werk van het kinderdagverblijf opgehaald en is op weg naar huis.
Bij de meeste vrouwen verlopen de zwangerschap, de bevalling en de kraamperiode zonder problemen, maar niet bij alle. Hanneke Schouten is zo’n vrouw. Hoewel zij zich verheugde op een ongecompliceerd verloop, moet zij in de loop van de zwangerschap toch steeds meer rekening houden met gezondheidsproblemen. Een geplande thuisbevalling wordt verplaatst naar het ziekenhuis en ook de bevalling en de eerste uren daarna verlopen niet zonder problemen. Hierdoor is ook het kraambed anders en op een andere locatie dan Hanneke en haar man Floris van tevoren bedacht hadden.
Tijdens het eerste bezoek aan de verloskundige zal deze een echo maken en met een versterker de harttonen van het kindje hoorbaar maken. Floris wil dit absoluut niet missen en heeft speciaal vrijgenomen van zijn werk om met Hanneke mee te gaan.
Hanneke heeft een broer met het syndroom van Down. Haar moeder heeft een aantal jaar geleden, toen Hannekes zus zwanger was, uitgezocht of er erfelijkheid in het spel was. Omdat dit niet het geval was hoeft Hanneke geen bijzondere onderzoeken vóór de bevruchting of tijdens de zwangerschap te ondergaan.
Bij de volgende controle is de bloeddruk weer te hoog; deze is zelfs iets gestegen, de onderdruk is nu hoger dan 100 mmHg! De verloskundige vindt dit een reden om Hanneke zo snel mogelijk door te sturen naar een gynaecoloog. Ze maakt telefonisch een afspraak voor haar op de polikliniek Gynaecologie en Obstetrie. Hanneke wordt dezelfde middag om 15.00 uur in het ziekenhuis verwacht. Om de gezondheid van Hanneke en haar baby te bewaken moet zij de komende weken in dagbehandeling in het ziekenhuis worden onderzocht. Hanneke moet drie keer per week – op maandag-, woensdag en vrijdagmiddag – naar het ziekenhuis komen. Ze wordt dan voor een aantal uren opgenomen.
Na drie kwartier begint het infuus te werken en de weeën nemen toe in regelmaat en kracht. Mara komt geregeld langs om te kijken hoe het met Hanneke gaat. “Je doet het goed”, zegt ze. Hanneke probeert de weeën op te vangen door op haar ademhaling te letten. Maar na een half uurtje lukt dat niet meer zo goed. “Ik heb pijn en het gaat zo snel!”, roept ze. “Als de ene wee voorbij is komt de volgende weer.” Mara ziet dat Hanneke wat in paniek raakt en dat ze bijna hyperventileert; de weeën komen nu ook snel achter elkaar. Ze belooft bij Hanneke te blijven, maar waarschuwt eerst even de arts. De arts onderzoekt Hanneke, maar de ontsluiting is nog maar vier centimeter. Hanneke kan dit bijna niet geloven. “Ik kan dit niet, straks lukt het me niet om te bevallen. Wat moet ik doen?” “Kom op”, zegt Mara, “ik zal je voordoen hoe je ademt tijdens een wee.” Hanneke doet precies wat zij zegt en dan gaat het een stuk beter. De weeën komen snel en zijn hevig. Floris staat er een beetje verloren bij, hij voelt zich machteloos en weet niet wat hij moet doen, Mara probeert hem erbij te betrekken.
De tijd verstrijkt en het is hard werken voor Hanneke. Om half twee ’s middags is ze uitgeput en vraagt om pijnstilling.
Tijdens het hechten wordt Hanneke erg duizelig en misselijk. Ze verliest erg veel bloed, wel twee keer zoveel als normaal! De arts denkt dat haar baarmoeder niet goed samentrekt, controleert dit en verhoogt gelijk het infuus met de weeënstimulerende medicatie. Gelukkig reageert Hanneke hier goed op. Er was even paniek in de verloskamer, maar dankzij de snelle reactie van de arts raakt Hanneke niet in shock!
Mara verzorgt Jesse en Hanneke. Ze laat ze niet alleen en doet de controles vaker dan in een normale situatie. Later brengt Mara moeder en kind naar de kraamafdeling. Floris volgt en wil – bijgekomen van de schrik – de hele wereld laten weten dat ze een gezonde zoon hebben!
Hanneke heeft voor de bevalling met Mara besproken dat ze borstvoeding wil gaan geven. Maar nu het zover is weet Hanneke niet meer of ze het echt wel wil, ze laat alles over zich heen komen en maakt een passieve indruk. Mara begeleidt haar bij het geven van de borstvoeding, ze weet goed om te gaan met Hannekes houding. Het hoort erbij, maar ze besteedt hier wel extra aandacht aan. Het team van de afdeling heeft vorig jaar van deWorld Health Organization een onderscheiding gekregen als ‘Baby friendly hospital’ en daar is ze trots op.
Mara overlegt met dokter Willems over de afbouw van de medicijnen in verband met de borstvoeding.
Na drie kwartier persen wordt de baby geboren. Het is een jongetje! Hij geeft een flinke schreeuw en wordt meteen op Hannekes buik gelegd. Daar vinden ook de eerste controles plaats. Floris mag even later de navelstreng doorknippen.
Mara verzorgt Jesse en Hanneke. Ze laat hen niet alleen en doet de controles vaker dan in een normale situatie. Later brengt Mara moeder en kind naar de kraamafdeling.
Meestal geeft de kraamverzorgster thuis de informatie over het verzorgen van een baby, maar omdat Jesse en zijn moeder langer in het ziekenhuis moeten blijven, geeft Mara alvast wat informatie aan de ouders. Hanneke gaat in de rolstoel naar de babykamer en Floris mag leren hoe hij zijn zoon in bad kan doen.
Als Hanneke en Jesse thuiskomen, heeft Floris de kamer mooi versierd. De echte kraamperiode breekt aan; niet de makkelijkste tijd voor Hanneke. Iedereen wil de baby komen bewonderen en Hanneke komt daardoor moeilijk aan rust toe. Gelukkig houdt de kraamverzorgster rekening met de behoeften van het gezinnetje en zorgt voor rust.
In de weken hierna wordt Hanneke langzamerhand sterker en geniet ze steeds meer van haar zoontje. De band wordt elke dag hechter. Haar lichamelijke klachten en ook haar bekkenproblemen raken meer op de achtergrond, ze past zich aan het tempo van Jesse aan, neemt rust als Jesse slaapt en voelt zich met de week opknappen. Haar bevallingsverlof heeft ze verlengd met ouderschapsverlof en daarna zien zij en Floris wel weer hoe ze het gaan verdelen en of er al plaats is op het kinderdagverblijf. Als ze aan het werk gaat, wil ze weer fit zijn.
Regelmatig worden er voorlichtingsavonden en rondleidingen gehouden voor zwangeren en hun partners om zich voor te bereiden op een bevalling en op een eventueel kraambed in een ziekenhuis. Hoe beter een vrouw is voorbereid op wat haar te wachten staat, des te minder spanning zij zal voelen. Hoewel spanning en onzekerheid nooit geheel te vermijden zijn, is het toch winst om goed voorbereid naar het ziekenhuis te gaan voor de bevalling. Een ontspannen vrouw bevalt nu eenmaal beter!
