Genderverschillen in communicatie – zowel binnen de gezondheidszorg als daarbuiten – zijn van alle tijden. De mannelijke communicatiestijl wordt vaak beschreven als dominant en zakelijk, terwijl de vrouwelijke communicatiestijl onzeker en uitgebreid zou zijn. Deze traditionele verschillen lijken tegenwoordig enigszins af te nemen of ieder geval te verschuiven, ook in de communicatie van huisartsen. Desondanks blijven verschillen in de waardering van de communicatie van mannen en vrouwen bestaan, voornamelijk doordat men andere verwachtingen koestert ten aanzien van gendercongruent taalgebruik. De woorden van een man krijgen daardoor een andere lading dan dezelfde woorden van een vrouw, en andersom. Voor de huisarts betekent dit dat het belangrijk is om alert te zijn op het eigen taalgebruik en dat van de mannelijke of vrouwelijke patiënt. Goed luisteren – met oren, hart en ogen – en controleren of men elkaar goed heeft verstaan, kan veel miscommunicatie voorkomen.
