01-08-2006 | Artikelen
Malingeren in de neuropsychologie: ontwikkeling en interpretatie van tests voor het detecteren van een suboptimale inzet
Auteur:
drs. Clara Hardeman
Gepubliceerd in:
Neuropraxis
|
Uitgave 4/2006
Log in om toegang te krijgen
Extract
De laatste jaren wordt de neuropsycholoog steeds vaker gevraagd een patiënt te beoordelen in het kader van een arbeids- of civielrechtelijke procedure, bijvoorbeeld inzake letselschade of een arbeidsongeschiktheidsbeoordeling, of in een forensische setting. De taak van de neuropsycholoog is de klachten over het cognitieve functioneren van de patiënt zoals geheugen- of concentratieproblemen, te objectiveren door een neuropsychologisch onderzoek. Als er veel op het spel staat, bijvoorbeeld een financiële compensatie, kan de onderzochte er belang bij hebben symptomen te overdrijven (aggraveren) of zelfs te simuleren. Dit fenomeen wordt ‘malingeren’ genoemd. Omdat gebleken is dat neuropsychologen de protocollen van simulanten vaak niet goed kunnen onderscheiden van die van echte patiënten (
Faust et al., 1988;
Heaton et al., 1978) is een aantal formules, strategieën en malingertests ontwikkeld om de neuropsycholoog terzijde te staan. Malingeren is echter nog steeds onderwerp van discussie, variërend van de conceptuele definitie van het begrip tot de onderzoeksstrategieën waarmee de validiteit wordt onderzocht. Vanwege de belangen die er voor de patiënt op het spel kunnen staan, is het voor elke (neuro)psycholoog noodzakelijk kennis van dit onderwerp te hebben om tot een goede beoordeling van neuropsychologische testprestaties te kunnen komen. In deze bijdrage zal de vraag worden beantwoord hoe betrouwbaar de informatie is die malingertests ons verschaffen en hoe we deze informatie kunnen interpreteren. …