De toename van ‘verwarde personen’-meldingen: kwantitatieve analyse van een openbare orde en public health-probleem

Samenvatting

Sinds 2011 stijgt het aantal meldingen van ‘verwarde personen’ bij de Nederlandse politie sterk. In combinatie met een aantal ernstige incidenten is de aandacht voor deze stijging en vooral het openbare orde-aspect ervan snel toegenomen. In 2015 werd een Aanjaagteam ingesteld dat een aantal bouwstenen heeft omschreven voor de verbetering van veiligheid en zorg rond mensen met verward gedrag. Sindsdien wordt er veel geïnnoveerd en ontwikkeld, zowel lokaal, regionaal als landelijk. Een kwantitatieve analyse van de gesignaleerde toename ontbreekt echter. Aan de hand van een aantal meer gedetailleerde politiecijfers, landelijke trends en vergelijkingen wordt duidelijk dat de meldingen bestaan uit subgroepen van mensen die eenmalig (40 %), enkele keren (35 %) en (zeer) veelvuldig (25 %) in beeld komen. De gevonden problematiek valt uiteen in psychische stoornissen, verslaving, ‘lastig gedrag’, dementie en verstandelijke beperking. Behalve voor dementie is er geen toename van de prevalentie in deze problematiek. Hoewel het hulpaanbod niet sterk is afgenomen, zijn er wel kwalitatieve veranderingen en lijkt een aanzienlijke groep mensen – in slechte sociaal-economische omstandigheden – de weg naar hulp minder goed te vinden en eerder met de politie in aanraking te komen. De aangebrachte differentiatie in aantallen, groepen en verklaringen biedt aanknopingspunten voor verder beleid in de publieke zorg.

Abstract

The number of police reports of ‘confused persons’ has been increasing in the Netherlands since 2011. Due to a number of serious incidents, the attention for his increase, and specifically the element of public safety has been large. A national Task Force was installed in 2015, which has proposed a number of building blocks for improvement of safety and care for people with confused behaviours. Much policy and innovation has been developed since, both locally, regionally, and nationally. However, a quantitative analysis of the police numbers has so far been missing. Based on an analysis of more detailed numbers, national data, trends and comparisons it becomes clear that the reports consist of people who are reported once (40%), a couple of times (35%), and (very) many times (25%). The problems found vary from mental disorders, addiction, ‘challenging behaviour’, and dementia to intellectual disabilities. While the total amount of care has not decreased much, there are qualitative changes that appear to hamper access to care for a substantial number of people – in poor socioeconomic situations – and result in more police involvement. The differentiation provided in number, groups, and explanations offers leads for further policy in public health care.