Top

Gepubliceerd in:

01-08-2013 | Artikelen

Met kennis oogsten: monitoring en doorontwikkeling zorg voor jeugd

Auteur: Prof. dr. Tom van Yperen

Gepubliceerd in: Kind en adolescent | Uitgave 3/2013

Samenvatting

Veel bestaande kennis in de zorg voor jeugd wordt weinig in de praktijk gebruikt. Omdat de monitoring op resultaten nog weinig voorkomt, vallen succespraktijken en achterblijvende prestaties onvoldoende op. Op basis van literatuur zijn er aanwijzingen dat monitoring van de resultaten van de hulp helpt om goede en minder goede praktijken te signaleren. Ook prikkelt het tot gebruik van bestaande kennis om de prestaties te verbeteren. De combinatie van monitoring en beschikbare ‘support tools’ kan leiden tot een meet- en verbeterbeweging in de dagelijkse praktijk van de hulpverlening, de zorginstellingen en het gemeentelijk jeugdbeleid, die de resultaten van de zorg ten goede kan komen. Het bewijs voor de werking van monitoring is echter nog gebrekkig. Daarom is verder onderzoek en theorievorming nodig om het nut en de beperkingen van monitoring in de praktijk verder te doorgronden.

vorige artikel Interbeoordelaarsovereenstemming bij gestructureerd beslissen over kindermishandeling

volgende artikel Voorkomen van uithuisplaatsing bij Families First door behandelingsgetrouw handelen

Braet, C., & Bögels, S. (2008a). Kinderen met psychische klachten: aanzet tot evidence-based werken. In C. Braet, & S. Bögels (Red.), Protocollaire behandelingen voor kinderen met psychische klachten (pp. 9–25). Amsterdam: Boom.

Braet, C., & Bögels, S. (Red.) (2008b). Protocollaire behandelingen voor kinderen met psychische klachten. Amsterdam: Boom.

Brown, G. S., & Jones, E. R. (2005). Implementation of a feedback system in a managed care environment: What are patients teaching us? Journal of Clinical Psychology, 61(2), 187–198.PubMedCrossRef

Carlier, I. V. E., Meuldijk, D., Van Vliet, I. M., Van Fenema, E., Van der Wee, N. J. A., & Zitman, F. G. (2012). Empirische evidence voor de effectiviteit van routine outcome monitoring; een literatuuronderzoek. Tijdschrift voor Psychiatrie, 54(2), 121–128.PubMed

De Beurs, E. (2012). Benchmarken, kansen en valkuilen. In S. van Hees, P. van der Vlist, & N. Mulder (Red.), Van weten naar meten. ROM in de ggz (pp. 227–239). Amsterdam: Boom.

De Bruijn, H. (2001). Prestatiemeting in de publieke sector. Tussen professie en verantwoording. Utrecht: Lemma.

De Jong, K. (2012a). De rol van de behandelaar: de ‘vergeten’ factor in rom. Tijdschrift voor Psychiatrie, 54(2), 197–201.

De Jong, K. (2012b). A chance for change. Building an outcome monitoring feedback system for outpatient mental health care. Academisch proefschrift. Leiden: Universiteit Leiden.

De Kool, D. (2007). Monitoring in beeld. Een studie naar de doorwerking van monitors in interbestuurlijke relaties. Academisch proefschrift. Rotterdam: Erasmus Universiteit Rotterdam.

Delicat, J. W. (Red.) (2011). 4 + 2 = 1! Opleidingsvereisten Gedragswetenschapper in de zorg voor de jeugd. Utrecht: nip/nvo.

Erkenningscommissie Gedragsinterventies Justitie (2011). Criterium 10 van de beoordelingscriteria effectiviteit gedragsinterventies. Den Haag: Erkenningscommissie Gedragsinterventies Justitie.

Geurts, E., Lekkerkerker, L., Van Yperen, T. A., & Veerman, J. W. (2010). Over verandering gesproken. Op weg naar meer zicht op effectiviteit van de jeugdzorgpraktijk. Utrecht/ Nijmegen: Nederlands Jeugdinstituut/Praktikon.

Groenewoud, A. S., & Huijsman, R. (2003). Prestatie-indicatoren voor de kiezende zorggebruiker. Den Haag: ZonMw.

Hawkins, E. J., Lambert, M. J., Vermeersch, D. A., Slade, K. L., & Tuttle, K. C. (2004). The therapeutic effects of providing patient progress information to therapists and patients. Psychotherapy Research, 14(3), 308–327.CrossRef

Hutschemaekers, G. (2010). Praktijk én wetenschap. Zoeken naar werkzame allianties. In H. Pijnenburg (Red.), Zorgen dat het werkt. Werkzame factoren in de zorg voor jeugd (pp. 101–120). Amsterdam: swp.

Ince, D., Beumer, M., Jonkman, H., & Pannebakker, M. (2001). Veelbelovend en effectief. Overzicht van preventieve programma’s in de domeinen gezin, school, jeugd, wijk. Utrecht: nizw.

Institute for Healthcare Improvement (2003). The Breakthrough Series: IHI’s Collaborative Model for Achieving Breakthrough Improvement. ihi Innovation Series white paper. Boston: Institute for Healthcare Improvement.

Jonkman, H. (2012). Some years of Communities that Care. Learning from a social Experiment. Academisch proefschrift. Amsterdam: Vrije Universiteit Amsterdam.

Kluger, A. N., & DeNisi, A. (1996). The effects of feedback interventions on performance: A historical review, a meta-analysis, and a preliminary Feedback Intervention Theory. Psychological Bulletin, 119(2), 254–284.CrossRef

Knaup, C., Koesters, M., Schoefer, D., Becker, T., & Puschner, B. (2009). Effect of feedback of treatment outcome in specialist mental healthcare: meta-analysis. British Journal of Psychiatry, 195(1), 15–22.PubMedCrossRef

Lambert, M. J., & Shimokawa, K. (2011). Collecting client feedback. Psychotherapy, 48 (1), 72–79.PubMedCrossRef

Lambert, M. J., Harmon, C., Slade, K., Whipple, J. L., & Hawkins, E. J. (2005). Providing feedback to psychotherapists on their patients’ progress: clinical results and practice suggestions. Journal of Clinical Psychology, 61(2), 165–174.PubMedCrossRef

Leijsen, M. (2008). Onderzoeksgegevens als sturingsinformatie voor hulpverleners en teams. In T. A. van Yperen, & J. W. Veerman (Red.), Zicht op effectiviteit. Handboek voor praktijkgestuurd effectonderzoek in de jeugdzorg (pp. 195–205). Delft: Eburon.

Mak, J., Huygen, A., Steketee, M., & Jonkman, H. (2009). Opgroeien in veilige wijken. Evaluatie van Communities that Care in Maassluis, Hoogvliet en Leiden-Stevenshof. Utrecht: Verwey-Jonker Instituut.

Miller, S. D., Duncan, B. L., Sorrell, R., & Brown, G. S. (2005). The partners for change outcome management system. Journal of Clinical Psychology, 61(2), 199–208.PubMedCrossRef

Noom, M. J., De Jong, K., Thiemens, B. e.a. (2012). Routine outcome monitoring en benchmarking: hoe kunnen we behandelresultaten op een zorgvuldige manier vergelijken? Tijdschrift voor Psychiatrie, 54 (2), 141–145.PubMed

Nugter, M. A., & Buwalda, V. J. A. (2012). Achtergronden en gebruiksmogelijkheden van rom in de ggz.Tijdschrift voor Psychiatrie, 54(2), 111–120.PubMed

Okiishi, J. C., Lambert, M. J., Eggett, D., Nielsen, L., Dayton, D. D., & Vermeersch, D. A. (2006). An analysis of therapist treatment effects: toward providing feedback to individual therapists on their clients’ psychotherapy outcome. Journal of Clinical Psychology, 62(9), 1157–1172.PubMedCrossRef

Reese, R. J., Norsworthy, L. A., & Rowlands, S. R. (2009). Does a continuous feedback system improve psychotherapy outcome? Psychotherapy Theory, Research, Practice, Training 46 (4), 418–431.CrossRef

Sapyta, J., Riemer, M., & Bickman, L. (2005). Feedback to clinicians: theory, research, and practice. Journal of Clinical Psychology, 61(2), 145–153.PubMedCrossRef

Schouten, L. M. T., Seesing, F., Tijink, H., Everdingen, J. J. E., Huisman, R., & Hulscher, M. (2004). De achilleshiel van de doorbraakprojecten. Medisch Contact, 107 (42), 23–29.

Shimokawa, K., Lambert, M. J., & Smart, D. W. (2010). Enhancing treatment outcome of patients at risk of treatment failure: meta-analytic and mega-analytic review of a psychotherapy quality assurance system. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 78(3), 298–311.PubMedCrossRef

Slot, N. W., & Spanjaard, H. J. M. (2009). Competentievergroting in de residentiële jeugdzorg. Baarn: HBuitgevers.

Stams, G.J. (2011). Het recht van de zwakste: de forensische jeugdzorg in orthopedagogisch perspectief. Orthopedagogiek: Onderzoek en Praktijk, 50(6), 243–258.

Steketee, M., Jonkman, H., Mak, J., Aussems, C., Huygen, A., & Roeleveld, W. (2012). Communities that Care in Nederlandse steden. Resultaten van een vierjarig experimenteel onderzoek. Utrecht: Verwey-Jonker Instituut.

Steketee, M., Mak, J., & Huygen, A. (2006). Opgroeien in veilige wijken. Communities that Care als instrument voor lokaal preventief jeugdbeleid. Utrecht: Verwey-Jonker Instituut.

Stevens, S. E., Hynan, M. T., & Allen, M. (2000). A meta-analysis of common factor and specific treatment effects across the outcome domains of the phase model of psychotherapy. Clinical Psychology: science and practice, 7(3), 273–290.CrossRef

Tennenbaum, S. (2003). Evidence-based practice in mental health: practical weaknesses meet political strengths. Journal of Evaluation in Clinical Practice, 9(2), 287–301.CrossRef

Tonkens, E. (2004). Mondige burgers, getemde professionals. Marktwerking, vraagsturing en professionaliteit in de publieke sector. Utrecht: nizw.

Van der Zijden, Q., & Pijnenburg, H. (2009). Versnellingsproject leidt tot opvallende verkorting van wachten doorlooptijden in de jeugd-ggz. Kind en Adolescent, 30(2), 137–140.CrossRef

Van Deur, H., & Oudenhoven, R. (2008). Handboek Doorbraak in de jeugdzorg. Beter presteren door blijven verbeteren. Utrecht: Nederlands Jeugdinstituut.

Van Hees, S., Van der Vlist, P., & Mulder, N. (Red.) (2012). Van weten naar meten. ROM in de ggz. Amsterdam: Boom.

Van Os, J., Kahn, R., Denys, D. e.a. (2012). rom: gedragsnorm of dwangmaatregel? Tijdschrift voor Psychiatrie, 54(2), 245–253.PubMed

Van Splunteren, P., Van den Bosch, A., Kok, I., & Nuijen, J. (2011). Evaluatie van ggz-doorbraakprojecten. Maandblad Geestelijke volksgezondheid, 66 (7–8), 518–532.

Van Yperen, T. A. (2013). Met Kennis oogsten. Monitoring en doorontwikkeling integrale zorg voor jeugd. Inaugurele rede. Utrecht/Groningen: Nederlands Jeugdinstituut/Rijksuniversiteit Groningen

Van Yperen, T. A., & Dronkers, F. (2010). Programma Richtlijnontwikkeling jeugdzorg. Utrecht/Amsterdam: nip, nji, nvmw, nvo, Phorza.

Van Yperen, T. A., & Van der Steege, M. (2008). Cijfers over prestatie-indicatoren: een wetenschappelijke bijsluiter.In T. A. van Yperen, & E. Geurts, Raamwerkafspraken prestatie-indicatoren. Definities en spelregels (pp. 56–60). Utrecht: Nederlands Jeugdinstituut.

Van Yperen, T. A., & Veerman, J. W. (Red.) (2008). Zicht op effectiviteit. Handboek voor praktijkgestuurd effectonderzoek in de jeugdzorg. Delft: Eburon.

Veerman, J. W., Van Yperen, T. A., & Wilschut, M. (2013). Uitkomstmonitoring jeugdzorg. Meer dan alleen naar meten. Utrecht: Inspectie Jeugdzorg/ sejn.

Vermaes, I., Konijn, C., Nijhof, K., Strijbosch, E., & Van Domburgh, L. (2012). Monitor Jeugdzorg Plus. Analyse van de wetenschappelijke onderbouwing en benuttingsmogelijkheden. (S.l.)

Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (2004). Bewijzen van goede dienstverlening. Amsterdam: Amsterdam University Press.

Whipple, J. L., Lambert, M. J., Vermeersch, D. A., Smart, D. W., Nielsen, S. L., & Hawkins, E. J. (2003). Improving effects of psychotherapy: use of early identification of treatment failure and problem-solving strategies in routine practice. Journal of Counseling Psychology, 50(1), 59–68.CrossRef

www.doorbraakindejeugdzorg.nl

www.nji.nl > databank Cijfers over jeugd en opvoeding

www.nji.nl > dossier Prestatie-indicatoren

www.romckap.org

www.sejn.nl

www.tijdvoorjeugd.info

Titel: Met kennis oogsten: monitoring en doorontwikkeling zorg voor jeugd
Auteur: Prof. dr. Tom van Yperen
Publicatiedatum: 01-08-2013
Uitgeverij: Bohn Stafleu van Loghum
Gepubliceerd in: Kind en adolescent / Uitgave 3/2013
Print ISSN: 0167-2436
Elektronisch ISSN: 1876-5998
DOI: https://doi.org/10.1007/s12453-013-0015-y

Bohn Stafleu van Loghum

Deel dit onderdeel of sectie (kopieer de link)

Samenvatting

Log in om toegang te krijgen

Andere artikelen Uitgave 3/2013

Erratum

Interbeoordelaarsovereenstemming bij gestructureerd beslissen over kindermishandeling

Een opmerkelijke paradox

Ontvangen

Voorkomen van uithuisplaatsing bij Families First door behandelingsgetrouw handelen

Buikema, Mathijs (2012). ‘Hadden ze maar geluisterd…’ Hoe patiënten en zorgverleners samen medische fouten kunnen voorkomen. Woubrugge: Zin Publishing. ISBN 978 90 816937 0 7, 120 p., € 14,95