Samenvatting
Therapeuten zijn opgeleid om mensen te helpen. Ze gaan er daarom van uit dat cliënten die tegenover hen zitten, geholpen willen worden. Meestal is dat ook zo. Therapeuten vooronderstellen echter ook dat cliënten die geholpen willen worden, bereid zijn zelf te veranderen en zich daar actief voor in te zetten. Ondanks hun lijdensdruk is dat echter lang niet altijd het geval. Bijna alle cliënten willen hulp, maar soms is het voldoende alleen maar over het probleem te praten. Regelmatig wil men dat vooral anderen veranderen, of de omgeving. En vaak is men niet in staat of bereid zelf veel inspanning te leveren. Het misverstand is dus dat cliënten die hulp zoeken, per definitie veranderingsbereid zijn.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Referenties
Anthis, K.S. (2002). On the calamity theory of growth: The relationship between stressful life events and changes in identity over time. Identity, 2(3), 229-240.
Brewin, C.R. (2006). Understanding cognitive behaviour therapy: A retrieval competition account. Behaviour Research and Therapy, 44, 765-784.
Dowd, E.T. (1999). Why don’t people change? What stops them from changing? An integrative commentary on the special issue on resistance. Journal of Psychotherapy Integration, 9(1), 119-131.
Egmond, J.J. van (2005). Secondary Gain in Psychiatry. Academisch proefschrift Vrije Universiteit Amsterdam. Deventer: Stichting Adhesie.
Elkin, R.A., & Leippe, M.R. (1986). Psysiological arousal, dissonance, and attitude change: evidence for a dissonance-arousal link and a ‘don’t remind me’ effect. Journal of Personality and Social Psychology, 51(1), 55-65.
Evans, L., & Delfabbro, P.H. (2005). Motivators for change and barriers to help-seeking in Australian problem gamblers. Journal of Gambling Studies, 21(2), 133-155.
Hartzema, R. (2008). Boeddhistische Psychologie. Amsterdam: Karnak.
Hurley, S., & Chater, N. (2005). Perspectives on imitation: From neuroscience to social science: Vol. 2: Imitation, human development, and culture. Cambridge: Mitt Press.
Iacobino, M. (2008). Het spiegelende brein. Over inlevingsvermogen, imitatiegedrag en spiegelneuronen. Amsterdam: Uitgeverij Nieuwezijds.
Maddux, J.E. (2002). Self-efficacy, adaptation, and adjustment: theory, research, and application. New York: Plenum Press.
Maciejewski, P.K., Prigerson, H.G., & Mazure, C.M. (2000). Self-efficacy as a mediator between stressful life events and depressive symptoms. British Journal of Psychiatry, 176, 373-378.
Mieras, M. (2007). Ben ik dat? Wat hersenonderzoek vertelt over onszelf. Amsterdam: Nieuw Amsterdam Uitgevers.
Pockett, S., Banks, W.P., & Gallagher, S. (eds.) (2006). Does consciousness cause behaviour? Cambridge: Mitt Press.
Polivy, J. & Herman, C.P. (2002). If at first you don’t succeed. False hopes of self-change. American Psychologist, 57 (9), 677-689.
Author information
Authors and Affiliations
Corresponding author
Additional information
dr. m. appelo is gz-psycholoog/gedragstherapeut en senior onderzoeker bij het Centrum Integrale Psychiatrie van Lentis en universitair docent Klinische en Ontwikkelingspsychologie, RijksUniversiteit Groningen.
Rights and permissions
About this article
Cite this article
Appelo, M. Cliënten zijn veranderingsbereid. DITH 29, 69–73 (2009). https://doi.org/10.1007/BF03087848
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/BF03087848