Samenvatting
Psychotherapeuten houden zich dagelijks bezig met indicatiestelling, vooral bij besluitvormingsprocessen over de te kiezen therapeutische strategie bij aanvang van of tijdens het therapeutisch proces.
This is a preview of subscription content, log in via an institution to check access.
Literatuur
Bakker, Ch., & Bogaert, M. van den (1993). Onderzoeksrapport ‘Indicatiestelling door overleg’. Intern rapport RIAGG, Rotterdam–Zuid.
Beutler, L.E., & Clarkin, J. (1990). Systematic treatment selection: towards targeted therapeutic interventions. New York: Brunner Mazel.
Beutler, L.E., & Consoli, A.J. (1992). Systematic eclectic psychotherapy. In J.L. Norcross & M.R. Goldfried (Eds.), Handbook of psychotherapy integration (pp. 264–299). New York: Basic Books.
Beutler, L.E., & Hodgson, A.B. (1992). Prescriptive psychotherapy. In G. Stricker & J.R. Gold (Eds.), Comprehensive Handbook of psychotherapy integration (pp. 151–163). New York: Plenum Press.
Beutler, L.E., Johnson, D.T., Neville, C.W. Jr., Elkins, D., & Jobe, A.M. (1975). Attitude similarity and therapist credibility as predictors of attitude change and improvement in psychotherapy. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 43, 90–91.
Beutler, L.E., Machado, P.P.P., & Neufeldt, S.A. (1994). Evaluating the ingredients of therapeutic efficacy. In A.E. Bergin & S.L. Garfield (1994), Handbook of psychotherapy and behavior change (4th ed., pp. 229–269). New York: John Wiley.
Breda, J., & Van Regenmortel, T. (1988). Het functioneren van de Vlaamse diensten voor geestelijke gezondheidszorg. Antwerpen: UFSIA.
Brehm, J.W. (1966). A theory of psychological reactance. New York: Academic Press.
De Prijcker, M. (1990). Indicatiestelling: taak van de secretaresse? Diagnostiek–Wijzer, 1990, 3, forum.
Ducro, P.N., Beal, D., & George, C.A. (1979). Research on the effects of disconfirmed client role expectations in psychotherapy: A critical review. Psychological Bulletin, 86, 260–275.
Festinger, L. (1957). A theory of cognitive dissonance. Evanston, IL: Row, Peterson.
Frank, J.D. (1961/1973). Persuasion and healing. A comparative study of psychotherapy. Baltimore: John Hopkins University Press.
Garfield, S.L. (1994). Research on client variables in psychotherapy. In A.E. Bergin & S.L. Garfield (Eds.), Handbook of psychotherapy and behavior change (pp. 190–228). New York: Wiley.
Goldstein, A.P. (1962). Therapist–patient expectancies in psychotherapy. Oxford: Pergamon Press.
Goldstein, A.P. (1969). Maximizing the initial psychotherapeutic relationship. American Journal of Psychotherapy, 23, 430–451.
Goldstein, S.R., Heller, K., & Sechest, L. (1966). Psychotherapy and the psychology of behavior change. New York: Wiley.
Hamelinck, L., Goris, K., Vertommen, H., & Nys, P. (1992). Therapy behavior of suicide attempters during and after residential crisis intervention in a General Hospital. International Journal of Psychology, 27 (3–4), 175.
Liem, G.R. (1975). Performance and satisfaction as affected by personal control over salient decisions. Journal of Personality and Social Psychology, 31, 232–240.
Leuzinger, M. (1981). Kognitive Prozesse bei der Indikationsstellung. In U. Baumann (Hrsg.), Indikation zur Psychotherapie. Perspektiven für Praxis und Forschung (pp. 103–120). München: Urban & Schwarzenberg.
Strong, S.R. (1968). Counseling: An interpersonal influence process. Journal of Counseling Psychology, 15, 215–224.
Tracey, T.J. (1993). An intrapersonal stage model of the therapeutic process. Journal of Counseling Psychology, 40, 396–409.
Van Audenhove, Ch., & Vertommen, H. (1984). Indicatiestelling voor psychotherapie door overleg. Tijdschrift voor Psychotherapie , 10, 28–42.
Van Audenhove, Ch., & Vertommen, H. (1987). Evaluation of a negotiation approach to indication for psychotherapy. In W. Huber (Ed.), Progress in psychotherapy research. Selected papers of the Second European Conference on Psychotherapy Research (pp. 38–53). Leuven: Presses Universitaires de Louvain.
Vertommen, H. (1982). Linda. Intakemodellen. Videoprogramma. Katholieke Universiteit Leuven: Centrum Klinische Psychodiagnostiek en Audiovisuele Dienst.
Vertommen, H., & Van Audenhove, Ch. (1989). Ik beslis, jij beslist, wij beslissen. Therapiekeuze via overleg. Psychologie en maatschappij , 13, 19–34.
Vervaeke, G., & Vertommen, H. (1993). Cliënt– en therapeutperspectief: ziekte–, genezings– en gezondheidstheorie in het proces van indicatiestelling voor psychotherapie. Diagnostiek–Wijzer, 5, 1–21.
Waard, A.M. de, & Wiesenekker, P.A. (1992). Het onderzoeksrapport ‘Indicatiestelling door overleg’. Intern Rapport RIAGG, Amsterdam–Noord.
Author information
Authors and Affiliations
Additional information
CH.J.M. van Audenhove is psychologe, werkzaam als projectleider bij LUCAS aan de Katholieke Universiteit Leuven. Zij is gespecialiseerd in indicatiestelling voor psychotherapie en beslissingsgerichte gespreksvoering bij verwijzing.
Correspondentieadres: Weldadigheidsstraat 70, B 3000 Leuven.
About this article
Cite this article
van Audenhove, C. Indicatiestelling in de psychotherapie. PSIE 21, 108–114 (1995). https://doi.org/10.1007/BF03079224
Issue Date:
DOI: https://doi.org/10.1007/BF03079224