Persoonlijkheidsproblematiek en therapeutische interactie

Abstract

Doorgaans is de persoonlijkheid van een cliënt voor de therapie niet belastend. Zowel in het dagelijks leven als in de therapiesituatie is een gezonde persoonlijkheidsstructuur immers adaptief en flexibel. Dit is niet het geval bij de behandeling van een cliënt met persoonlijkheidsproblematiek. Bij hem ontbreken de elementen adaptatie en flexibiliteit. Cognities, gevoelens en gedragingen zijn rigide en onaangepast. In de woon-en werksituatie, maar ook in de therapiesituatie ontstaan hierdoor telkens opnieuw obstakels. Maar er gebeurt meer. Het gebrek aan adaptatie verhindert de opbouw van een adequate therapeutische relatie waarin de cliënt zich openstelt voor de suggesties en adviezen van de therapeut. De kans is groot dat ofwel de behandeling stagneert, ofwel de cliënt de therapie voortijdig beëindigt.1 Wanneer de therapeut daarentegen de persoonlijkheidsproblematiek tijdig signaleert en zijn interventies hieraan aanpast, wordt de kans op drop-out of een onbevredigend therapieresultaat wellicht verkleind. In dit artikel wordt beschreven op welke wijze de taxatie van de persoonlijkheid van een cliënt kan plaatsvinden en hoe deze taxatie sturing kan geven aan de wijze waarop de interventies aan de cliënt worden overgebracht.