Top

Gepubliceerd in:

2019 | OriginalPaper | Hoofdstuk

7. Leren en afleren van gedrag

Auteur : Dr. Ben van Cranenburgh

Uitgeverij: Bohn Stafleu van Loghum

Samenvatting

Emoties en gedrag hebben hun biologisch substraat in de hersenen. Gedragsverandering na hersenbeschadiging kan van beslissende betekenis zijn voor het verdere leven van de patiënt: impulsiviteit, woede-uitbarstingen, emotionele vervlakking kunnen veel problemen veroorzaken in relatie, gezin en werk. Een enkele keer kunnen medicamenten helpen, maar deze werken slechts symptomatisch en hebben vaak ongewenste bijwerkingen. Daarom is het altijd de moeite waard eerst te proberen de oorzaak van het gedrag te beïnvloeden en/of het gedrag te veranderen met behulp van leerprincipes. Ook hier gebruikt men de stappen van de empirische cyclus: definitie van het gedrag, gedragsanalyse, verklaring, interventie en toetsing. De benadering is zeer individueel gericht. Een bekende, ook in de opvoeding gebruikte methode is die van het operante leren. Voor het aan- of afleren van gedrag wordt hierbij bewust gebruikgemaakt van reinforcement (beloning en straf) in allerlei varianten: intrinsiek/extrinsiek, token-systeem, respons cost enzovoort. Er bestaan echter vele andere systemen van gedragsmodificatie, bijvoorbeeld verbale zelfsturing, uitleg en inzichtgevende therapie. Helaas is gedragsrevalidatie nog geen vast onderdeel binnen de neurorevalidatie, maar er zijn positieve ontwikkelingen gaande.

vorige hoofdstuk Leren van motorische vaardigheden

volgende hoofdstuk De empirische cyclus in de praktijk: moeite met aankleden

Alleen toegankelijk voor geautoriseerde gebruikers

Alderman, N. (2001). Managing challenging behaviour! In Wood en McMillan.

Alderman, N., & Burgess, W. (1990). Integrating cognition and behaviour: A pragmatic approach to brain injury rehabilitation. In Wood en Fussey.

Berni, R., & Fordyce, W. (1973). Behavioral modification and the nursing process. St. Louis: Mosby.

Brooks, D. (1984). Closed head injury: Psychological, social and family consequences. Oxford: Oxford University Press.

Fussey, I., & Giles, G. (Eds.). (1988). Rehabilitation of the severely brain-injured adult. A practical approach. London: Croom Helm.

Heatherton, T., & Wagner, D. (2011). Cognitive neuroscience of self-regulation failure. Trends in Cognitive Sciences, 15(3), 132–139.CrossRef

Kangas, M., & McDonald, S. (2011). Is it time to act? The potential of acceptance and commitment therapy for psychological problems following acquired brain injury. Neuropsychological Rehabilitation, 21, 250–276.CrossRef

Luria, A. (1963). Restoration of function after brain injury. Oxford: Pergamon.

Meichenbaum, D. (1977). Cognitive behavior modification. New York: Plenum.CrossRef

Ponsford, J. (Ed.). (2004). Cognitive and behavioral rehabilitation: From neurobiology to clinical practice. New York: Guilford.

Ponsford, J. (2013). Traumatic brain injury: Rehabilitation for everyday adaptive living (2nd ed.). Hove: Psychology Press.

Prigatano, G. (1999). Principles of neuropsychological rehabilitation. Oxford: Oxford University Press.

Schallert, T. et al. (2000). Motor rehabilitation, use related neural events, and reorganization of the brain after injury. In Levin en Grafman.

Wilson, B., et al. (2003). Behavioral approaches in neuropsychological rehabilitation. Hove: Psychology Press.CrossRef

Wood, R., & Fussey, I. (Eds.). (1990). Cognitive rehabilitation in perspective. London: Taylor & Francis.

Wood, R., & McMillan, T. (Eds.). (2001). Neurobehavioral disability and social handicap following traumatic brain injury. Hove: Psychology Press.

Titel: Leren en afleren van gedrag
Auteur: Dr. Ben van Cranenburgh
Uitgeverij: Bohn Stafleu van Loghum
Boek: Neurorevalidatie
Print ISBN: 978-90-368-2317-3

Elektronisch ISBN: 978-90-368-2318-0

Copyright: 2019
DOI: https://doi.org/10.1007/978-90-368-2318-0_7

Bohn Stafleu van Loghum

Deel dit onderdeel of sectie (kopieer de link)

Samenvatting

Log in om toegang te krijgen