langer thuis wonen?

Extract

Zo lang mogelijk in je eigen huis en je vertrouwde omgeving blijven wonen. Dat is de norm in het Nederlandse beleid. Of het nu gaat om ouderen, jongeren, mensen met psychische problemen of andere groepen. Maar kijk je van een afstand naar dit uitgangspunt, dan kun je je afvragen hoe wenselijk dat eigenlijk echt is. Onlangs sprak ik met Andries Baart. Hij werkt onder meer als bijzonder hoogleraar aan de North-West University in Zuid-Afrika. Hij stelt, en dat meent hij bloed- serieus, dat de positie van ouderen in Zuid-Afrika bij lange na niet zo beroerd is als in Nederland. Hier is de norm dat je je nuttig moet maken, zelfredzaam moet zijn en uit jezelf moet participeren in de maatschappij. Lukt dat niet? Dan bestempelen we je als kwetsbaar. In Zuid-Afrika is het juist heel normaal dat iedereen, ook ouderen, automatisch betrokken wordt bij allerlei activiteiten. En begin je als Zuid-Afrikaan met dementeren? Dan zegt men: 'Ouderen hebben het goed recht om te vergeten. Als jij je het hele leven suf hebt gewerkt, mag je een punt bereiken dat je mag vergeten.' Het is nogal een verschil of je zegt 'jij hebt je verstand niet bij elkaar', zoals we volgens Baart soms doen in Nederland, of dat je zegt 'jij mag vergeten'. Vertelt hij in Zuid- Afrika over onze ouderenzorg, dan horen ze: jullie laten ouderen alleen wonen in een eigen huis of appartement, met eigen voorzieningen. Daardoor raken ze geïsoleerd, verdorren ze, zeggen ze na enige tijd 'ik hoef niet meer' en dan mogen ze dood. Natuurlijk is de werkelijkheid wat genuanceerder, maar er zit wel wat in. Als we focus blijven houden op iedereen zo lang mogelijk thuis laten wonen, moeten we ook focussen op de vraag hoe we zorgen dat al deze mensen zich nog betrokken blijven voelen bij de maatschappij. Dat ze niet vereenzamen of het gevoel krijgen dat ze niets waard zijn. Omdat ze niet kunnen voldoen aan de hoge standaarden die we als maatschappij stellen. Waarom? Ouderenconsulent Margo van der Salm verwoordt het mooi in de reportage die start op pagina 36 van dit magazine: 'Iedereen heeft aandacht, af en toe wat hulp en een luisterend oor nodig.'

…