Kwantitatieve elektro-encefalografie als hulpmiddel bij de vroege diagnostiek van Alzheimer-type dementie

Ouderdomsdementie is een klinisch syndroom dat wordt gekenmerkt door stoornissen in de cognitieve functies, zoals geheugen, perceptie, ruimtelijk inzicht, en verbaal en abstraherend vermogen, gepaard gaande met duidelijke beperkingen in het dagelijkse functioneren. Deze stoornissen doen zich niet uitsluitend voor tijdens het beloop van een delier (Wind et al., 1991). Alzheimer-type dementie (ad) is de meest voorkomende dementie. Voor de diagnose ad wordt doorgaans gebruikgemaakt van de criteria volgens de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders-IV (dsm-IV) en/of de National Institute for Neurological and Communicative Disorders and Stroke-Alzheimer's Disease and Related Disorders (nincds-adrda). Voor een diagnose ad moet volgens de dsm-IV criteria sprake zijn van een geheugenstoornis en een stoornis in minstens één ander cognitief domein (i.e. afasie, apraxie, agnosie, of een stoornis in de uitvoerende functies). Verder moet bij deze stoornissen sprake zijn van een geleidelijk begin en een progressieve achteruitgang en moeten andere oorzaken van dementie worden uitgesloten. Bij de nincds-adrda-criteria wordt een onderscheid gemaakt tussen mogelijke, waarschijnlijke en zekere ad. Een zekere diagnose kan overigens alleen gesteld worden met behulp van neuropathologisch onderzoek na de dood. …