Samenvatting
De intensivecaregeneeskunde houdt zich bezig met (dreigende) stoornissen van vitale orgaansystemen die in korte tijd kunnen leiden tot een levensbedreigende situatie. De intensivist treedt op als coördinator van het multidisciplinaire behandelteam.
Voor de behandeling van patiënten met een levensbedreigende aandoening is een gedegen kennis van de onderliggende pathofysiologie essentieel. De intensivist valt vaak terug op de fysiologie en pathofysiologie van een individuele patiënt. Levensreddende handelingen en diagnostiek naar de onderliggende oorzaak in de acute fase gaan vaak hand in hand. Deze benadering moet op een systematische wijze toegepast worden. Het belang van het herhaald lichamelijk onderzoek kan niet voldoende onderstreept worden. De interpretatie van aanvullende technische onderzoeken zonder kennis van de klinische conditie van de patiënt is moeilijk en resulteert in veel verkeerde diagnosen.
Door suboptimale zorg aan ernstig zieke patiënten voorafgaand aan de opname op de intensivecareafdeling en na ontslag ontstaat een onnodige toename in morbiditeit en mortaliteit.