In de kindergeneeskunde is ‘informed consent’ een belangrijk begrip geworden. Informed consent gaat uit van twee visies op ziekte en behandeling: een professionele visie en een persoonlijke visie. Een arts stelt een indicatie en doet een behandelingsvoorstel (de professionele visie), maar het is altijd de patiënt zelf (of diens vertegenwoordiger) die de beslissing neemt of hij de behandeling wil (de persoonlijke visie). De praktijk leert echter dat arts en patiënt (of vertegenwoordiger) bijna nooit als gelijkwaardige partners overleggen over een behandeling noch dat de professionele en de persoonlijke visie strikt zijn te onderscheiden. Aan de hand van een casus uit de kinderoncologie wordt een nuancering gegeven van het begrip informed consent in de kindergeneeskunde. Daarbij wordt gewezen op een omslagproces dat bij chronisch zieke en langdurig ernstig zieke kinderen kan optreden en waarbij het persoonlijk perspectief voor ouders en kind toenemend belangrijk wordt. Het niet onderkennen van deze omslag kan leiden tot een conflict in de arts-ouderrelatie.
