Implantaat met iai boven botniveau beter bij dunne mucosa

Vergelijkbaar onderzoek is echter nog niet uitgevoerd met implantaten die in macrogeometrisch opzicht gelijk zijn. Daarom vormt een prospectief, gerandomiseerd, klinisch onderzoek waarbij implantaten met de IAI op botniveau en daarboven onder dezelfde omstandigheden belast worden, de basis van dit proefschrift.

P: patiënten met implantaten die minimaal één jaar belast zijn;

I: een implantaat geplaatst met prothetische aansluiting op botniveau;

C: een implantaat geplaatst met de prothetische aansluiting boven botniveau, en

O: de verandering van hetcrestale botniveau tussen plaatsing en na minimaal één jaar belasten.

Verandering in botniveau

Geen van de implantaten uit het systematisch review had dezelfde macrogeometrische vorm of werd op dezelfde manier belast. Daarom hebben we een prospectief gerandomiseerd klinisch onderzoek opgezet dat is uitgevoerd met macrogeometrisch dezelfde implanKentaten (afbeelding 1). Het enige verschil tussen beide groepen was de locatie van de IAI. De patiënten werden behandeld met twee implantaten: één implantaat met de IAI-connectie op het crestale botniveau (minimized collar, MC) en één met de IAI-connectie 2,5 mm boven het crestale botniveau (long collar, LC). De mesiale of distale positie van elk type implantaat werd gerandomiseerd (afbeelding 2). De implantaten werden na een genezingsperiode van drie weken als brugpijler gebruikt, waardoor ze even zwaar werden belast. Als primaire uitkomstmaat werden de veranderingen in het botniveau gemeten tussen belasten op week 3 en na één jaar belasten (afbeelding 3).

Uit de internationale literatuur blijkt de dikte van de zachte weefsels voorafgaand aan het implanteren van invloed te zijn op de biologische breedte rondom het implantaat en daardoor mogelijkerwijs op het crestale botbehoud. Daarom hebben we in een nieuwe studie de crestale botverandering onderzocht bij LC- en MC-implantaten. Patiënten kregen in deze gerandomiseerde klinische studie minstens twee implantaten: één met de IAI op (MC), en één met de IAI 2,5 mm boven het crestale botniveau (LC). De weefseldikte werd gemeten met behulp van een pocketsonde bij de linguale lap na het wegklappen van de buccale lap (afbeelding 4).

In de tweede studie, waar we keken naar de stabiliteit van de implantaten, bleek het in week 3 belasten van twee verblokte implantaten in de (pre) molaarstreek een voorspelbare be handeloptie als de torquewaarden van beide implantaten boven 10 Ncm lagen. Een statistisch significante daling in ISQ-waarden is bij beide typen waargenomen, met het laagste punt in week 2. De ISQ-waarden lagen hoger bij de MC-implantaten gedurende het gehele proces van genezing en osseointegratie (afbeelding 5). Voorts was er twee weken na implantaatplaatsing sprake van een statistisch significante daling van de ISQ-waarden van 2,2 bij de implantaten met de IAI bóven botniveau. Dit was een daling van 2,3 bij implantaten met de IAI op botniveau. Dit hield in dat wij na osseointegratie een statistisch significant hogere implantaatstabiliteit gezien hebben ten opzichte van de stabiliteit onmiddellijk na plaatsing. Het patroon van ontwikkeling van de ISQ-waarden is bij beide typen implantaten gelijk. Slechts de hoogte van de waarden is statistisch significant verschillend. Ten slotte is er een hoge correlatie tussen de ISQ-waarde van het implantaat direct na plaatsen en de hoogte van de torquewaarden van hetzelfde implantaat. Op grond van deze initiële torquewaarden werden 91% van de implantaten na een genezingsperiode van drie weken belast.

In de studie waarin wij gekeken hebben naar het effect van de preimplantologische mucosadikte op het crestaal botverlies werden patiënten in twee groepen verdeeld op basis van de gemeten weefseldikte: groep A (dikte ≤ 2 mm) en groep B (dikte > 2 mm). Aan deze studie deden 33 patiënten en 78 implantaten mee:

Een gepaarde t-toets voor groep A (MC) en B (MC) liet een statistisch significant verschil zien (P = 0,003). Er was geen statistisch significant verschil tussen groepen A (LC) en B (LC) (P = 0,518). Dit betekende dat als de mucosadikte vóór het plaatsen van het implantaat meer dan 2 mm bedraagt, er een statistisch significant minder crestaal botverlies is dan bij implantaten waarbij de mucosadikte vooraf 2 mm of minder bedraagt. Dit geldt voor implantaten met de IAI óp botniveau. Bij implantaten met de IAI 2,5 mm bóven het botniveau was dit verschil statistisch niet significant.

Bij gedeeltelijk tandeloze patiënten verandert de mondgezondheidgerelateerde levenskwaliteit (OHRQoL) positief als ze worden behandeld met implantaten en een brug (afbeelding 6). De OHRQoL veranderde positief bij de patiënten in beide groepen. Bij Kennedyklasse II- en III-patiënten verbetert de mondgezondheidgerelateerde levenskwaliteit dan ook (OHRQoL) in gelijke mate door de implantaatbehandeling. Er is echter een verschil in OHRQoL bij patiënten met een Kennedy II- en III-klasse voor aanvang van de behandeling.