‘Ik ben doorgegaan met schrijven en stuurde de verhalen naar een uitgever’

‘Bij het hoger onderwijs voor ouderen volgde ik al cursussen, bijvoorbeeld over archeologie, toen ik op een open dag het aanbod levensverhalen schrijven zag. Mijn eerste gedachte was: wat melig. Wie schrijft d áár nu over? Ik vond het eigenlijk niks voor mij. Maar toch, toen ik er een tweede keer langsliep, werd ik nieuwsgierig. Ik schreefvroeger toch ook? Ik had zelfs kinderverhalen gepubliceerd. Door mijn hectische leven was het er op een bepaald moment niet meer van gekomen. Er was ook geen stimulans. Eigenlijk heb ik altijd wel geschreven, ik hielp ook anderen bij het maken van speeches en gelegenheidsgedichten, en ik schreef en schrijf elke maand een stukje voor het tijdschrift van de Nederlandse Vereniging voor Huisvrouwen. Vanuit de gedachte “baat het niet, dan schaadt het niet” schreef ik me in. Ik wilde niet zozeer over mezelf of over het verleden schrijven, maar een stimulans krijgen om er weer mee te beginnen. Aanwijzingen voor de techniek en opbouw van verhalen, en respons op mijn teksten.