De techniek van ‘de Toverwinkel’ (TW) werd reeds door diverse psychodramaturgen, elk met zijn eigen accentuering, op efficiënte wijze toegepast. In vroegere uitwerkingen lag de nadruk vooral op het ‘onderhandelingsaspect’, meer bepaald op de discussie tussen ‘koper’ en ‘verkoper’ omtrent de specifieke uitwisseling van begeerde en in te leveren psychische eigenschappen. Dit onderhandelingsaspect blijft in de hier beschreven benadering als zelfreflecterende techniek zeker behouden, maar het vernieuwende van onze uitwerking ligt in de introductie van doorleefde, psychodramatische leermomenten via een gestuctureerd aantal stadia en steunend op een existentieel-dialectisch ontwikkelingsmodel.
In het eerste deel wordt het theoretisch kader uiteengezet. Dan worden, aan de hand van een concreet voorbeeld, de opeenvolgende stadia van de TW-werkwijze voorgesteld. Ten slotte volgt een terugkoppeling van de techniek naar de theorie.
