'Hij verviel meteen weer in zijn oude gedrag'

Extract

'Ik werk in de ggz en heb twee kinderen uit een eerdere relatie, mijn partner heeft één zoon, Abel. In de loop van zijn puberteit werd duidelijk dat hij ADD heeft, dyspraxie en vermoedelijk een vorm van autisme. Van een diagnose op dat gebied is het nooit gekomen, omdat Abel het op een bepaald moment beu was etiketten te krijgen opgeplakt. Maar het was voor ons zonneklaar dat hij extra ondersteuning nodig had om tot een volwassen en autonoom mens uit te groeien. We hebben, toen hij vijftien was, het wijkteam gevraagd Abel te ondersteunen bij het aanleren van gewoontes: alledaags gedrag zoals de stappen die je neemt voor je naar bed gaat - kleren uit, pyjama aan, vuile kleren in de wasmand, tanden poetsen en gaan liggen. Wij zagen dat hij het niet voor elkaar kreeg om dat geautomatiseerd te krijgen, hij kon zijn hoofd er niet bij houden, volgde impulsen en zat voor we er erg in hadden weer te gamen. We wilden het trainen van zulk gedrag graag door een extern persoon laten doen, omdat we voorzagen dat het onze relatie met hem zou schaden als we het zelf zouden doen. Ook het feit dat mijn vrouw en ik allebei in de zorg werken en dan tegenover hem zowel de pet van een hulpverlener als die van een opvoeder op zouden hebben, leek ons reden hiervoor iemand anders te vragen. Er kwam inderdaad iemand met hem oefenen en die was heel trots over wat ze in korte tijd met hem bereikte. Er moest nog wel een geel plakkertje op de spiegel om Abel eraan te herinneren dat hij zijn tanden moest poetsen, maar verder zou alles gesmeerd lopen. Maar die dame was nog niet weg of Abel verviel in zijn oude gedrag en we waren terug bij af. Ook een cursus psycho-educatie die hij vervolgens deed, heeft niks opgeleverd. Abel is een intelligente jongen en weet goed de indruk te wekken dat hij gemotiveerd is tot gedragsverandering, maar zonder permanente coaching daarbij gaat het niet. Toen we ons opnieuw tot het wijkteam wendden adviseerde men ons strikte afspraken met Abel te maken en hem te straffen als hij zich daar niet aan hield. En als dat niet zou helpen, moesten we hem maar gewoon laten crashen, daar weer uit oprijzen zou hem volwassenheid bijbrengen. Dat was voor ons beslist geen optie, hij woonde inmiddels op kamers en was met een studie begonnen en we voorzagen dat hij schulden zou opbouwen en zijn school niet zou afmaken als we hem aan zijn lot zouden overlaten. Dat wilden we juist heel nadrukkelijk niet, hadden we afgesproken. Al met al was er dus nogal een verschil van inzicht tussen ons en het wijkteam. Wij vonden de visie van het team erg top-down, en werken liever krachtgericht, zodat iemand intrinsieke motivatie tot verandering ontwikkelt. Wij vroegen ons vaak af of het gangbaar is dat er binnen wijkteams nagenoeg geen kennis bestaat over herstel, herstelgerichte zorg en krachtgericht werken. …