Hemostasestoornissen op de kinderleeftijd; een themanummer om te bewaren

Hippocrates, Aristoteles, Celsus en ook Galenus wisten al dat bloed buiten het lichaam stolde. Ook beschreven ze verschillende vormen van verhoogde bloedingsneiging. Ze legden echter geen verband tussen het stollen van bloed en hemostase. Deze relatie werd pas omstreeks 1720 gelegd door Petit bij het observeren van amputaties. Nog honderd jaar later stelde Hopff dat familiair verhoogde bloedingsneiging bij mannen geassocieerd was met verminderde stolbaarheid van het bloed. Dat bloed ook in levende mensen kan stollen, werd pas duidelijk in de 16e en 17e eeuw; daarvoor geloofde men nog steeds dat stolsels alleen konden optreden buiten een bloedvat.1