5. Geweld tegen broers en zussen

Lange tijd was het onderwerp kindermishandeling een taboe. Hoe vaak het voorkwam dat ouders hun kinderen mishandelden en hoe ernstig die mishandeling kon zijn, bleef lang onduidelijk. De mist van ontkenning en bagatellisering was zo dik dat artsen, therapeuten en de maatschappij als geheel er moeite mee hadden te geloven dat kindermishandeling echt voorkwam, al verschenen er regelmatig kinderen op eerstehulpposten met verwondingen en botbreuken die duidelijk door mishandeling veroorzaakt leken en vertelden volwassenen als kind te zijn geslagen of mishandeld door hun ouders. Dat dit taboe werd doorbroken, was te danken aan het pionierswerk van artsen, feministische organisaties, therapeuten die hun nek durfden uit te steken en publieke figuren die durfden te vertellen dat ze als kind waren mishandeld. Tegenwoordig staat men er in de westerse wereld steeds meer voor open dat kindermishandeling bestaat en wordt geweld van ouders en andere volwassenen tegen kinderen voortvarend aangepakt. Dit neemt niet weg dat voor een zeer nauw aan kindermishandeling verwant onderwerp – namelijk geweld tegen broers en zussen – nog steeds veel te weinig aandacht bestaat. Dit heeft mogelijk te maken met de denkwijze dat geweld tegen broers en zussen alleen het gevolg zijn van verwaarlozing en traumatisering. Zo wordt de dader (de broer of zus) vooral gezien als slachtoffer en de ouders als ‘veroorzakers’ van diens gedrag. Het gevolg is dat therapeuten het nalaten om de ouders effectieve instrumenten aan te bieden om de agressie van hun kinderen te beteugelen. Dit hoofdstuk voorziet in een alternatieve visie en aanpak.