Geven en nemen

Extract

Zelf kan ik de titel van het boek van Rutger Bregman, 'De meeste mensen deugen', nog maar slecht verdragen. Nadat meisjes er amper nog naar school kunnen, worden in Afghanistan nu vrouwen door de Taliban verordend hun gezicht te bedekken in het openbaar. Onlangs werd ook Shireen Abu Akleh gedood, zij was journaliste bij de Arabische nieuwszender Al Jazeera. Terwijl zij haar werk deed nabij een vluchtelingenkamp in Jenin, de WestBank, werd ze in het hoofd geschoten. Daar is het niet bij gebleven; de dag van haar begrafenis is de rouwstoet in Jeruzalem hard aangevallen door Israëlische milities. De video-opname die ik ervan zag, maakte me misselijk. De oorlog in Oekraïne brengt dagelijks beelden van destructie, massale ontheemding en verschroeide aarde binnen. En dichtbij huis, tot slot, zal Johan Derksen binnenkort gewoon weer op televisie verschijnen, na twee weken rumoer over zijn grensoverschrijdende en ontoelaatbare uitspraken in het televisieprogramma Inside Vandaag. Hoe zijn mensen tot zoveel slechts in staat? Welk doel dient het om zoveel vernietiging aan te richten en anderen geweld te berokkenen? Een handjevol mensen (ofschoon, het zijn er steeds meer) wordt megarijk en zij kunnen alleen nog anoniem over straat. Heiligt winstbejag werkelijk de middelen? Hoe kunnen we toch dat verdwijnen of ontbreken van empathie en altruïsme beter begrijpen? Een in Syrië geboren collega met een Palestijnse achtergrond, vertelt me wat haar Nederlandse paspoort voor haar betekent. Ze voelt zich vrij, want met haar paspoort kan ze voor het eerst van haar leven reizen, andere landen bezoeken, en haar kinderen laten kennismaken met andere talen en culturen. Haar echtgenoot wil terug naar het Midden-Oosten. Hij kan hier niet aarden en zij zijn overeengekomen dat hun wegen zich zullen scheiden zodra hun kinderen ouder zijn. Ze zijn niet wrokkig of rancuneus, wel verdrietig, maar zij accepteren en respecteren ieders wens. …