Samenvatting
De geschiedenis van de psychiatrie laat zien dat er al eeuwenlang melding wordt gemaakt van mensen met een complexe en langdurige combinatie van problemen: psychotische verschijnselen, suïcidaliteit, ‘moeilijke karakters’, middelenmisbruik en sociale problematiek. Hoewel aangenomen wordt dat mensen met EPA er altijd zijn geweest, bestaan zij pas heel recentelijk voor het eerst als apart onderscheiden categorie. In dit hoofdstuk betogen wij dat de huidige aandacht voor deze nieuwe behandelcategorie terugslaat op de context van de naoorlogse vermaatschappelijking van de psychiatrie. De groep mensen met EPA is in de laatste decennia wellicht toegenomen door de explosieve stijging van drank- en drugsgebruik na 1960, maar valt ook meer op omdat hij de idealen uitdaagt waarmee vermaatschappelijking gepaard gaat: zelfredzaamheid, integratie en participatie. De term EPA heeft bovendien een belangrijke signalerende functie en dient om prioritering en zorginnovatie te stimuleren, alsmede integrale zorg, die in de praktijk vaak (nog) niet bestaat.