Merkwaardig dat het artikel ‘De klinisch psycholoog bestaat (nog) steeds niet’ in Vlaanderen nauwelijks reactie opriep. De beschrijving van de weerbarstige maatschappelijke erkenning van onze beroepsgroep, noch de problematische relatie met psychiaters, noch het voorstel om de opleiding te verlengen met een jaar professionele gesuperviseerde stage, lokten enige kritische beschouwing uit. Heerst er onverschilligheid bij de klinisch psychologen? Besmet de berusting of moedeloosheid van de gemiddelde burger ten aanzien van de politieke ontwikkelingen in Vlaanderen ook onze professionele attitude? Of betekent zwijgen gewoon instemmen?
