Een slaappilletje voor de rest

Iedere hulpverlener kent de woongroepindeling. Ongeveer acht jongeren en twee begeleiders. Soms een stagiaire. Ik woonde ook in zo’n groep. Eerst in een groep met jongere kinderen, later met echte pubers die soms nog erger waren dan ikzelf. Dat was flink aanpakken. Ik heb er ook erg van genoten hoor. Zo namen we met zijn allen die begeleiding in de zeik of dreven we ze zo in het nauw dat het enige wat ze nog konden doen flinke straffen uitdelen was. Helaas werd je er in meegesleept. Eigenlijk vond ik mezelf in die tijd nog best wel braaf. Zo stak ik geen hekjes en bosjes in de fik en kwam ik nooit ongevraagd op iemands kamer. Toch werd ik behandeld als iemand die ertoe in staat was. Alsof ik er echt belang bij had om iets te stelen of iets te slopen. Nou echt niet hoor. Als er op deze groep wat stuk was, moesten we allemaal meebetalen. Ik voelde me dan gewoon beetgenomen door mijn groepsgenoten en nog erger: Ik voelde me alsof ik ook echt iets had gedaan. Hoe kon het anders dat ik zo benaderd en behandeld werd?