Een generalistisch pardon…

Extract

Onlangs was ik in het kader van het Nationaal Programma Ouderenzorg te gast bij een huisartsenconsult. De huisarts en ik kende elkaar van een project vijftien jaar geleden. Het was wederzijds een hartelijk weerzien. Het consult betrof een oudere opgewekte dame met veel gezondheidsproblemen, die nog zelfstandig woonde. Zij vertelde over haar levensgeschiedenis, de afname van gezondheid, het verlies van zelfredzaamheid en de toenemende eenzaamheid. Haar verhaal ging vooral over ontreddering; over wie nu eigenlijk de regie had en of er wel echt naar haar geluisterd werd. De gezondheidsklachten rechtvaardigden een veelheid aan medische behandelingen en medicatiebeleid. Ze was daarin de weg al heel lang kwijt en had dapper besloten het specialistisch circuit voortaan te mijden, want het ging niet om haar als mens maar steeds weer om een diagnose, een kwaal. Er was geen ruimte voor een gesprek over kwaliteit van leven, behoud van zelfredzaamheid, geluk en eenzaamheid. De huisarts luisterde aandachtig en werd stil. ‘Tja, ik wist veel van u, maar eigenlijk niet waar het echt over moet gaan, namelijk wat u wilt en wat ik daarbij voor u kan betekenen’. De dame wist duidelijk wat voor haar kwaliteit van leven betekende en welke wensen zij voor haar resterende levensjaren had. Haar prioriteit was behoud van zelfredzaamheid en meer contact met haar omgeving. Aan de huisarts vroeg zij om de algemene regie te bewaken en haar niet te laten verdwalen in het woud van medische zorg. De huisarts erkende dat hij zelf ook niet eens meer precies wist waar de dame zich in het medisch doolhof bevond en hij sprak af dat hij de regie zou nemen en dat zij er op kon vertrouwen dat kwaliteit van leven het voornaamste doel zou zijn. Wij keken elkaar na afloop van het consult veelbetekenend aan: hier gaat het dus om. Weten wij wel genoeg over de wensen van ouder wordende mensen en biedt de huisartsenzorg wel het gewenste antwoord? …