Een crisis lossen we samen op

Extract

‘Nee‘, zegt de triagist van de crisisdienst aan de telefoon tegen onze gz-psycholoog, ‘de psychiater moet de cliënt vandaag éérst zelf beoordelen. Dat is de afspraak.' Dat de gz-psycholoog regiebehandelaar is en de cliënt als geen ander kent, telt niet. Dat ik de suïcidale man eerder deze week ook al twee keer gezien heb (zelfs op mijn vrije dag), doet niet ter zake. Het voelt, zou onze psycholoog later zeggen, alsof de crisisdienst je welwillend aanhoort maar ondertussen over je heen kijkt en vraagt ‘of de baas in huis is'. Personeelsgebrek en een wachtlijst van 97 000 mensen (NZa, april 2024). Hoe lang gaan we dit nog volhouden zonder nieuwe, minder dwingende ‘afspraken'? Door een ongelukkige samenloop van ziekte en vakanties, zaten wij deze zomer wel héél erg krap. Voor mijn beide teams (elk goed voor 60 tot 70 sggz cliënten) was welgeteld één zorgverlener beschikbaar en een halve, pendelende psychiater. In het ene team stond de psychiatrisch verpleegkundige er alleen voor, in het andere de genoemde gz-psycholoog; beiden door de wol geverfde krachten die een cliënt-in-crisis prima zelf kunnen beoordelen. Maar nee, het moet vandaag, het moet door de psychiater. Dit roept bij mij vragen op: …