2. Diagnose

Het Amerikaanse classificatiesysteem DSM-5 ordent de psychische stoornissen onder andere op basis van een ontwikkelingsperspectief: naarmate een stoornis vroeger in de levensloop kan optreden, staat deze meer vooraan, zowel bij de indeling van de hoofdgroepen als bij de ordening binnen elke hoofdgroep. Classificeren is echter niet de kern van diagnosticeren, terwijl de kritiek op dit systeem groeit. Zo zou het systeem leiden tot toenemende psychiatrisering en kan etikettering nadelige gevolgen hebben voor cliënten.

Diagnostiek verloopt bij voorkeur systematisch met behulp van het diagnostisch interview en is afgestemd op de individuele cliënt. Hierin worden allereerst gegevens over het leven van de cliënt verzameld (anamnese). Daarnaast is de interviewer gespitst op een beoordeling van de psychische toestand van de cliënt. Om deze informatie volledig te maken, is vaak een lichamelijk onderzoek (o.a. hersenonderzoek) noodzakelijk en kan ook gebruik worden gemaakt van psychodiagnostische tests. Bij verantwoorde diagnostiek wordt systematisch de kennis, ervaring en verwachtingen van cliënten en hun naasten betrokken.