Het verwijderen van tandsteen en reinigen van pockets tussen tandvlees en tandhals bij diabetespatiënten met chronische parodontitis brengt hun diabetes niet beter onder controle. Het tandvlees gaat er wel op vooruit, schrijft NTvG dat zich baseert op een artikel in JAMA over een gerandomiseerde trial onder 514 Amerikaanse patiënten met diabetes mellitus type 2 (DM2) en parodontitis.
Bij parodontitis ontsteekt het tandvlees en laat het los, waardoor kolonisatie optreedt van de tandhals en -wortels. Verlies van kaakbot is een gevolg. Patiënten met DM2 hebben vaker parodontitis. Verondersteld wordt dat de chronische inflammatie waarmee dit proces gepaard gaat, een risicofactor is voor diabetes.
Het onderzoek van Steven Engebretson (New York University) et al. maakt duidelijk dat verbetering van de paradontitis geen gunstig effect heeft op de diabetesregulering. De helft van de patiënten onderging uitgebreide – niet-chirurgische – behandeling voor hun parodontitis, met een professionele gebitsreiniging van ten minste 160 minuten, poetsinstructie en mondspoelingen met chloorhexidine. Er werden geen antibiotica ingezet en ook chirurgische technieken werden niet gebruikt. Patiënten moesten met hun diabetes in rustig vaarwater zitten met een stabiel HbA1c en geen medicatieveranderingen. De parodontitis moest ten minste matig van ernst zijn.
Na drie en na zes maanden follow-up was het HbA1c in de interventiegroep niet lager dan in de controlegroep. Ook markers als de concentraties van nuchter glucose en insuline en de insulinegevoeligheid verbeterden niet. Wel verbeterde de conditie van het tandvlees. Pockets waren ondieper, tandvlees lag minder vaak los, bloedde minder en er was ook minder plaque. Van de onderzoekers hoeft de mondhygiëniste dus niet standaard te worden betrokken bij de behandeling van diabetespatiënten.
Auteur(s): NTvG