De Toevallige Roze Ninja Turtle

Extract

“Neeee, dat kan niet!” Mijn speelkameraad van negen rolt met zijn ogen over zoveel volwassen onkunde. “Waarom niet, ik kan toch wel een blauwe zijn?”, vraag ik. “Je bent een meisje!”, zegt hij beslist, terwijl hij met houten zwaard en helm klaarstaat. Ik begrijp dat ik dus alleen een roze Ninja Turtle kan zijn. “Oké”, zeg ik en roep: “En garde!” Met veel drama werpt hij zich op me. Als ik theatraal ben neergegaan op de vloer, klinkt het: “Nu gaan we met de dino’s spelen”. Uiteindelijk spelen we met auto’s, helikopters en dino’s vermengd met boerderijdieren een groots gevecht. Daarna ballonnen met water, blokkentrein, tekenen, elkaar natschieten met het waterpistool, dartpijltjes gooien en weer zwaardvechten. Met mijn kleine vriend speel ik binnen een uur gemiddeld vijftien spelletjes. Hij heeft ADHD. Hij volgt speciaal onderwijs en komt elke week spelen. Het doel: een normale relatie met een volwassene. Door bij zijn belevingswereld aan te sluiten zoek ik eerst echt contact met hem, waarna we spelenderwijs grenzen gaan oefenen. Voor ouders is die opgave nog moeilijker dan voor mij. Het gedrag van mijn vriendje verandert nu dan ook nog spoorslags zodra zijn moeder hem komt halen. …