De praktijk

Interpersoonlijke psychotherapie (IPT) is een kortdurende vorm van psychotherapie die door Klerman en Weissman aan het eind van de jaren zestig van de vorige eeuw speciaal ontworpen is voor de behandeling van depressie (Klerman e.a., 1984). De term ‘interpersoonlijk’ verwijst naar de centrale aanname van IPT dat veranderingen in relaties met belangrijke anderen een depressie kunnen uitlokken bij diegenen die daar gevoelig voor zijn en dat verbetering in die relaties ook tot vermindering van depressie leidt. Dat interpersoonlijke relaties belangrijk zijn, betekent nog niet dat interpersoonlijke problemen de enige oorzaak vormen van de depressie. IPT doet geen uitspraak over een oorzaak omdat dit immers een mix van biologische factoren, vroegkinderlijke ervaringen en actuele gebeurtenissen (life events) is. Hoewel IPT inmiddels is onderzocht en effectief bevonden is bij verschillende psychiatrische syndromen, zullen we in dit hoofdstuk de nadruk leggen op de behandeling van depressie met IPT. Aanpassingen van dit basisprotocol bij andere doelgroepen en andere psychiatrische syndromen zijn beschreven in hoofdstuk 4. Hoewel IPT een geprotocolleerde behandeling is, is het niet zo dat per zitting uitgeschreven is wat de therapeut wel en niet moet doen. De taken van de therapeut staan wel per fase (begin, midden en afsluiting) aangegeven, maar daarbinnen heeft de therapeut veel vrijheid om interventies die hij of zij belangrijk vindt, toe te passen.