De oude kleren van de keizer

Vroeger was alles slechter. Veel was onzeker en daarom deden we maar eens wat. Als verdwaalde mollen kropen de hulpverleners ongemakkelijk rond over het maaiveld, regelmatig verstrikt rakend in slordig opschietend woekergewas. Het liefst wilden zij onverwijld terug naar hun holletje. Waar zou de ingang zijn, was er wel een ingang? In die tijd van collectieve doling was er maar één ding precies hetzelfde als tegenwoordig: de hulpvraag. Wat is er met dit kind, wat moeten we doen, doe iets! Verzin een list! Bij gebrek aan houvast deden ze dat dan maar. En omdat ze dat vaak moesten doen, waren ze daar redelijk behendig in. Dan leek de gevonden oplossing zelfs precies goed.